Chapter 1

268 7 1
                                    

Chapter 1

Virus

"Miss, you need to go and change already for the dinner tonight." Sabi ng personal assistant ko.

I pouted at unti-unting lumingon sa kanya. "Tell them that I'm sick and I don't wanna attend." I said and go back on my bed again.

I sighed. Bakit ba kasi ganito ang buhay ko. Dinner lang, kailangan pang magbihis ng formal na damit.

Pwede naman na kahit naka panjama nalang, ah?

"Pero, miss—"

Napahinto siya nang bigla akong tumayo at nagwala nalang sa harapan niya.

"I hate this life!" Inis na sabi ko at nakasibangot nang dumeretso sa bathroom ko.

"How was your study? Abran Azkel?" My Daddy suddenly asked my little brother.

"Going well, Dad." He replied.

I slowly look down and focus on slicing my steak in different shapes. And put some garnish in front of it because there's so many different types of dahon na ang pangit ang lasa here in our table.

Can I even be full on this kind of food? I'm not a horse to eat these kinds of food. Yuck kaya.

"Lalilah Celine."

Sandali akong napapikit, bago umangat ang tingin ko kay Daddy at matamis itong nginitian.

"Dad—"

"I heard that you almost failed on one of your subjects? You're graduating, for Pete's sake. What life do you want, huh? Do you even have a future?" Sermon niya sa akin, kaya unti-unting nawala ang ngiti ko at napaseryoso ng tingin sa kanya.

Paanong hindi eh basher mo kaya iyon, Dad. 

Matataas ang scores ko sa kanya, pero dahil galit siya sa pamumuno ng Daddy ko, muntik pa akong ibagsak ng Professor ko na yon. Pero syempre hindi ko masasabi iyon kay Daddy, he will just say to me na excuses ko lang iyon. Right.

I sighed and look down. "I'm sorry, Dad. I'll do better next time." Sabi ko at unti-unting napayuko.

"No, you should do your best. You're not a daughter of the President, if you won't change your behavior right now." Sabi niya at hindi na ulit ako nakapagsalita dahil may binulong na sa kanya ang secretary niya at sandali lang na nagpunas ng bibig niya, bago tuluyang umalis sa dining area namin.

Unti-unti akong napasandal at napapikit nalang, bago bumuntong-hininga. Ganoon din ang narinig ko sa kapatid ko.

Finally, Daddy is not here anymore!

"I told our chefs to cook some pasta and fried chicken wings for the both of you. And oh, fries too. So, don't be sad now, my babies." Biglang sabi ni Mommy, kaya napadilat ako ng mabilis at tumingin sa kanya.

Itinaas ko ang dalawa kong kamay at parehas iyong naka okay sign. "You are the best Mommy!" Masayang sabi ko at tinanggal ko na ang earrings at mga accessories na nakakabit sa akin ngayon dahil nakakairita silang suotin. Itinaas ko na din na pa bun ang nakakulot kong buhok kanina, ang init kaya!

Erasing The Memories of YouWhere stories live. Discover now