"SAÇMALIK."diye bağırdı Akın.
Söylememeliydim işte. Henüz tam iyileşmemişken ona bunu söylememeliydim.
"Rüyanda gördüğün bir kıza aşık olmak mı ? Bu delilik Ozan farkında mısın?"
Akın'ın odasından çıkıp hızla odama gittim. Resimi kaptığım gibi Akın...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm 26
Rüya'dan..
Beynim,tüm işlevini yitirmişti. Duramıyordum,nefes alamıyordum ,yere bile tam bastığımdan emin değildim. Ama görüyordum. Tam karışımdaydı. Bu bir hayal değildi,olamazdı,olmamalıydı.
"Kızım. Canımın en içi."dedi bana doğru yaklaşıp.
Evet evet o gerçekti. Hayal falan gördüğüm yoktu. Elimi uzattım babama doğru. Onu hissedebilmek için. Bana doğru bir kaç adım daha attı ve elimi tuttu. Soğumuş teni,tenimle birleşince dizlerimin bağı çözüldü.
"Baba."diyebildim zorlukla. Ardından yere çöküp hıçkırarak ağlamaya başladım. Babamın da yere oturup bana sarılması ile ağlamalarım kuvvetlendi. O buradaydı,yaşıyordu ve şu an karşımdaydı. O an çok sevdiğim bir kitabın alıntısı düştü zihnime.
'Sen burdasın ve tüm bu olanlar yaşanıyor..'
Ben burdayım ve tüm bu olanlar gerçek. Ne kadar öyle kaldık bilmiyorum. Babamın geri çekilmesi ile irkildim.
"Korkma bitanem,burdayım. Ama gitmemiz gerek. Bizi bulmaları an meselesi."
Onu onayladım ve ayağa kalktım. Ozan yanıma geldi ve destek olmak için belime sarıldı.
O esnada babam ve Ahmet abi sarılıyordu. İkisi de neredeyse ağlamak üzereydi. "Seni bulacağımı biliyordum."dedi Ahmet abi titrek bir ses ile.
"Beni bulacağından emindim."dedi babam aksine güçlü görünmeye çalışarak. Ardından bakışları tekrar beni buldu. Ardından gözleri Ozan'a,ordan da belimdeki eline kaydı. Ozan hızla elini çekti ve babama uzattı.
"Hakan abi,ben Ozan."dedi sevecen bir ses tonu ile.
Babam kaşları çatık bir şekilde Ozan'a baktı. Belli ki tanıyamamıştı. Hoş,beni bile tanıması mucizeydi.
O sırada Ahmet abi öksürdü. "Çok yakışıklı olmuş değil mi Hakan? Aynı babası."
Babam Ahmet abinin söylediklerinden sonra şaşkınlıkla Ozan'a döndü.
"İnanamıyorum! Ozan ne kadar da büyümüşsün sen öyle."dedi ve kendine çekip sarıldı.
O sırada duvarın ardından bir ses duyuldu.
"Abi burda bir şeyler var gibi."
Korkudan kaskatı kesilmişken babam işaret parmağını dudağına bastırıp sessiz olmamızı işaret etti. Ozan hızla yanıma geldi ve elimi sıkıca tuttu. Babam küçük adımlarla yürümeye başladı. Biz de sessizce onu takip ettik. Karşımızda duran evin arka tarafına doğru ilerledik. Eve göz ucu ile baktığımda perdelerin olmadığını ve hiçbir ışığın açık olmadığını gördüm. Muhtemelen ev boştu. Biz arka tarafa doğru ilerlerken duvarın arkasındaki sesler git gide yaklaşıyordu.
