"SAÇMALIK."diye bağırdı Akın.
Söylememeliydim işte. Henüz tam iyileşmemişken ona bunu söylememeliydim.
"Rüyanda gördüğün bir kıza aşık olmak mı ? Bu delilik Ozan farkında mısın?"
Akın'ın odasından çıkıp hızla odama gittim. Resimi kaptığım gibi Akın...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm 20
Hatırlıyordum.. Yan evdeki komşumuzu,korkmuş,çekingen bir kız çocuğunu. Ama en çok Hakan abiyi hatırlıyorum. Eve çok sık gitmezdim o sıralar. Babaannem ile yaşamak çok daha cazip gelirdi. Hem okuduğum okula yakın bir evleri vardı,hem de arkadaşlarımın çoğu oradaydı. Ne zaman eve dönsem tekrar babaannemlere ne zaman döneceğimi düşünürdüm.
Hatırlıyordum bir kız vardı. Hakan abinin kızı. Kendi halindeydi. Kimse ile konuşmuyordu. Bir ara yan yana gelmiştik. Rüya anlatınca anımsadım. O zamanlar oldukça içine kapanık görünüyordu. O zamanlar okulda başarısız olduğunu ya da oyuncağını kaybetmiş olabileceğini düşünmüştüm. Öyle küçük düşüncelerdi işte. Ama şimdi her şey tam yerine oturuyordu. Bir gün babaannemlere gitmek üzere hazırlanıyordum. Babam gelip gidemeyeceğimi söylemişti. Neden diye sormuştum şaşkınlıkla. Çünkü babam hiç engellemezdi beni. O gün hemen apar topar taşınmıştık. Kimseye bir şey söylemeden başka bir şehire yerleşmiştik.
İstanbul'a gelmemizi babam yasaklamıştı bize. Çok ağlamıştım o gün,babaannemi bir daha göremeyeceğim diye.
Neden olduğunu hiç sormamış,tartışmamıştım. Vardı babamın bir bildiği elbet. Ama şimdi sorgulama zamanıydı.
"Bu imkansız Ozan. Ahmet abi yıllar önce öldü."
Rüya bir telefonuma,bir bana bakıp ağlıyordu. Onu tutup kendime çektim ve sıkıca sarıldım.
Ağlama böyle. Sönüyor tüm evrendeki ışıklar. Senin üzüntüne ağlıyor bütün gökyüzü ağlama.
"Neler döndüğünü anlamıyorum Rüya. Bunca zaman bir romanın ortasında ağaç rolündeymişim gibi hissediyorum. Ama inan bana neler olduğunu anlayacağız."
Rüya bir müddet kollarımın arasında ağladı. Ardından geri çekilip gözyaşlarını sildi.
"Ozan."dedi güçlükle. Önüne düşen bir tutam saçı kulağının arkasına koyup "Söyle güzelim." "Ben Ahmet abiyi görmek istiyorum."
Başımı olumlu anlamda sallayıp "Olur,kendini ne zaman hazır hissedersen o zaman gideriz."dedim.
Burnunu çekip "Şimdi gitmek istiyorum."dedi.
Derin bir nefes alıp onu onayladım. Tüm acısını sol tarafımda hissediyordum adeta.
Başından beri biliyordum öylesine birinin rüyama girmeyeceğini. Ama bu kadarını ben bile tahmin etmemiştim. Meğer hayatım boyunca ailem neler geçirmiş. O an pişman oldum. Keşke ailem ile daha fazla vakit geçirebilseydim.
