EIGHT

1.4K 10 0
                                    

ACHIEL

"S'an na naman tayo pupunta?" basag ko sa katahimikan na namamayani sa aming dalawa sa loob ng kotse niya.

"Iuuwi na kita" he answered without any emotions in his words.

"anong iuuwi? Huy! sa bahay lang namin ako uuwi"

"We have our own house.. sinong titira dun? Halos mag aapat na taon ng walang tao dun Che.. Kahit ngayon lang naman, pagbigyan mo muna ako"

Tangina! ako pa lalabas na masama dahil sa paawa epek ng lalaking to. So anong gusto niyang iparating? na tuluyan ko talagang sinira yung buhay niya.. na nung umalis ako eh miserable siya?

*oo sis.. sinira mo naman talaga yung buhay niya, ginawa mong miserable yung pagkatao niya*

sabat na naman ng hutek kong utak. Sarap ng itapon eh.. kainis.

Hindi na ako sumagot sa sinabi niya, mas lalo lang gugulo. Kasi magulo na talaga siya.. Hindi ko maintindihan kung anong trip niya eh. Kanina ang lakas ng loob na insultohin ako, na ipahiya ako sa harap ng tao tas ngayon akala mo sinong mabait na anghel. The fuck with this man.

Malayo-layo din yung biyahe mula sa hospital papunta sa bahay ni Eivaun. Hindi ko man lang nakuha yung number ni Zaim para humingi sana ng paumanhin dahil sa ginawa ni Eivaun. Bumibigat na ang talukap ng mata ko at mapapapikit na sana ng biglang magsalita ang kasama kong to.

"Do you like him?" he asked that made me look at him with disbelief in my eyes.

"Anong sinasabi mo? Na papatol nalang agad ako sa taong kakakilala ko palang? oo, hindi marangal yung trabaho ko pero wag mong igaya yun sa pagkatao ko"

I feel so insulted with what he said. Ganon na ba talaga kababa yung tingin samin? hindi naman nila alam kung anong buhay meron kami ah. Sabagay, mas maganda kasi buhay nila, NIYA kaya kung makapagsalita sakin ng bagay na ikakasakit ng damdamin ko eh ang lakas ng loob. Hininto na niya ang sasakyan ng mapadpad kami sa isang Gate ng Subdivision. Were here. wala paring pinagbago yung lugar, mas nadagdagan lang siguro ng mga halaman at mga displays na puno sa gilid ng mga daan.

Pumasok kami sa gate and after a few turns we've reach our destination. Ang BAHAY.

Its still the same. Mula sa munting bakuran hanggang sa maliit na fountain its still beautiful. I went to the front door and gazed at the scenery when i heared him talked. Hindi ko namalayan na nakalapit na pala siya.

"You still remember when we planned building our family in here? sabi mo pa nga gusto mong magkaanak ng isang dosena" after he said those words he let out a soft chuckle.

"Hoy! anong ako? Hindi ah.. Ikaw nagsabi nun eh"

"fine.. fine... ako na kung ako.. HAHAHA"

Pota! tumawa pa. Balibag ko kaya.

"you wanna see the inside?"

Tumango nalang ako bilang sagot. He then get pressed the code on the door and it opened.

"Hindi nagbago ang code ng pinto.. Its still your birthday"

Napatanga ako dahil sa sinabi niya. Ghad! this man really makes my life more difficult than usual.
He is still like the Eivaun that i married five years ago. Ganito lang siya pag ang bait na ng pakikitungo niya sakin but still i know the fact that he doesnt really like the idea of having me. This is just his some kind of revenge.

Mula sa sala hanggang kusina sa lahat ng sulok ng bahay walang pinagbago. Im just shocked when i noticed that it is clean na parang may tumitira rito.

"everyday, pinapalinis ko ito sa in-charge ng area ko. Ive bought this land when weve got married and i know you dont know that. Hindi ka naman kasi nagtatanong. " panimula nito habang paakyat kami sa mga itaas. We entered our room. ONCE our room.

"Ive started my business. Nakapagpatayo ako ng mahigit 50 restaurants all over asia. The biggest branch was here in the Philippines. I named it *Restaurante Che*. My life was been very miserable without you baby. So miserable that made me lose my attention in my business. A branches in Indonesia, Thailand, Singapore and Vietnam drop. Investors revoked their investments. Lumipas ang isang taon na paghahanap at pagiging miserable ko, thats when the time i realized nahindi ka na talaga babalik."

Tears started to fall from my eyes. I didnt know that he was this miserable. Mas sinisisi ko lang lalo ang sarili ko dahil sa kinahinatnan ng buhay niya. Ive covered my mouth to surpress my sob. He then placed his hand in my cheeks and used his thumb to wiped the tears that keeps to fall.

"Shhh.. dont cry. Its not your fault"

Ayokong magpadala sa mga salita at kilos ni Eivaun. Ayoko.

"Live with me again. Please baby" then i felt his lips covered mine. A sudden rush of elecriticity sparks within my insides. Ayokong magpadala sa mga kilos niya but this time, i will let myself fooled by him. Just this time.

His hand starts to roam on my body. His kisses went down to my neck and i let out a soft moan as he licks it.

"Live with me baby.. huh?" our eyes met when he lifted his face into mine.

*Im not gonna live with him*
Thats what im telling myself pero natagpuan ko nalang ang sarili ko na tumatango and thats the signal as he captured my lips again.






To be continued....

------------------
Sorry for the slow update DREAMERS. I'm just really busy this past few days. Please read my one shot stories. I already published it. Don't forget to vote. Mwa! 💛

OWN PLEASUREOpowieści tętniące życiem. Odkryj je teraz