Note: Pasensya na kung ngayon lang ulit nakapag-Update : ) Anyway, salamat po sa mga readers pa rin nito : ) Gusto ko talaga kasing tapusin ang kwentong ‘to regardless kung marami man o kunti ang readers. Hehe : )
Dahil ang kwentong ‘to ay malaking bahagi ng buhay ko bilang isang Manunulat : )
*Enjoy*
Dedicated to Blessie kasi, alam mo na ‘yun teh :p
=========================================================
Chapter 4
Eighteen: ))
“Kung ang Love palaging ganito, panigurado, wala nang malungkot na Tao sa mundo..”
Aleisha’s Point of View
January 18 : ) Ngayon na pala ang araw na ‘to. Ang araw na inaasam ko talagang dumating.
Isang buwan na kami ni Nhiel. One month : ) Sa loob ng isang buwan na ‘to, wala atang araw na hindi ako ngumingiti ng dahil sa kanya, dahil walang araw na hindi ko siya naiisip.
Kagabi, late na akong nakatulog. Ewan ko ba! Siguro dahil excited lang talaga ako para sa araw na ‘to. Hindi ko din naman napag-aralan ng maayos ang mga subjects namin kakaisip. Hay >.<
Mabuti na lang at wala kaming Quizzes ngayon.
***
Dahil nga sa late na akong nakatulog kagabi, medyo late na rin akong nagising. Sheemay! Magsi-seven thirty na. 10 minutes na lang. Si Belle, nauna na daw. TSK! Pambihira! Hindi man lang nanghintay! >>.<<
Anyway, Hay Salamat! May nasakyan na rin : ) By the way, it’s Friday! May General Clean and Green program ngayon sa school : ) Kaya nga hindi ako naka-uniform ngayon eh. Uniform namin sa SSG ang gamit ko. You know? We’re LEADERS : ) Hehe : )
***
Pagkababa ng pagkababa ko pa lang sa tricycle, bigla na akong kinabahan. SHEEMAY! Ang bilis ng tibok ng puso ko. Pakiramdam ko, may mangyayari ngayong araw. WAAH!
“Manong, bayad po..”
Sabi ko sa driver sabay abot nung bayad.
Inhale. Exhale.
Hinga ng malalim. Nasa tapat na ako ng school gate ngayon. Wag naman sana akong pagalitan ni Manong Guard. TSK! >.<
May mga natatanaw na akong mga estudyante na naglilinis sa kani-kanilang classroom. Sheeemay! Kinakabahan talaga ako. Parang may something.
Seryoso ang mukha ni Manong Guard. Ngumiti lang ako sa kanya pero naglalakad na siya palapit sa akin. Manong Guard, wag mo naman sana akong pagalitan >.<
“Miss Argallon, bakit ka Late?”
Sabi na. Papagalitan ako. Kakahiya naman. Naturingan pa naman akong President tapos LATE. : (
“Pasensya na po Sir..”
Sabi ko sabay yuko. : (
Tahimik lang si Manong Guard kaya tiningnan ko siya.
O______________O
Ang lapad ng ngiti niya. Bakit?!
Maya-maya pa, may kinuha siya sa likod niya.
BINABASA MO ANG
A Chess Match(Season 1 Completed)
Teen Fiction(Under Revision) Everything is possible to happen. This story proves how magical life can be and that wonderful love stories do happen in real life especially when it all started with, "A Chess Match".
