I Stupidly Fell In Love with my Bestfriend

Chapter 29

Chapter 29

Pag dating sa bahay ay saktong nandon si mommy sa sala. Umiiyak pa rin ako, sobrang nasasaktan pa rin talaga ako. Sa ngayon ang gusto ko lang ay ang yakap ni mommy.

Sinalubong ako ni mommy ng yakap, parang alam niya kung ano yung nangyari.

"Anak, its okay." Alo niya sakin. "Sa pagmamahal kailangan masaktan." She said.

"Ma, hindi ko kayang masaktan. Ang hirap hirap, Ma." I said while crying.

Para akong batang nagsusumbong dahil inagawan ng candy.

Hinatid ako ni mommy sa kwarto at pinagpahinga ako, pero hindi agad siya umalis.

"Anak, ganyan talaga ang buhay... baka hindi lang ito yung tamang panahon para sa inyo. Ganyan rin kami ng daddy mo." She chukle. "Magbestfriend kami, nag promise kaming bawal ma inlove, ang mainlove tanga. Pero naging tanga ako, nainlove ako sa kanya pero hindi ko sinabi kasi natatakot ako. Pero nung dapat sasabihin ko na umamin din ang daddy mo na gusto niya rin ako. Pero may isang bagay lang kaming naging problema, naka arrange marriage siya, pero ako pa rin ang pinili niya, ipinaglaban ako sa pamilya niya hanggang siya yung manalo. Isa lang ang masasabi ko dun, There is a best time that you just need to wait." She said.

"Eh paano kung huli na? Paano kung wala na pala talaga?" I asked.

"Enough for the what ifs focus on youself first. Love yourself before the other." She said and then kissed my forehead. "Sleep baby.." she said.

Saktong pagsarado ni mommy ng pinto ay nakatulog ako.

Kinabukasan.

6:00am ako nagising. Naligo ako saka lumabas. Dumiretso ako sa kitchen para tumingin kung ano pwede kong kainin.

Habang nagluluto ng pancit canton ramdam ko yung bigat ng mata ko dahil sa pag iyak ko kagabi.

Saktong natapos ko ang pagluluto ay parang may pumasok, kaya lumabas ako ng kitchen para tingnan iyon at nakita ko si Joshua ang pumasok.

Hindi ko siya pinansin nagtuloy-tuloy lang ako pa akyat at doon kumain ng niluto ko.

Habang kumakain ay nagiisip ako, hanggang sa may nagbukas ng pinto. Laking gulat ko ng si Joshua pala iyon.

"Isabella... c-can we talk?" He asked.

"Sure." I act casual. "About what?" I ask.

"About yesterday. I'm sorry." He said.

Tumawa naman ako pero halatang pilit. "Its okay." I said pero nangingilid na ang luha.

"Mahal kita." He said. Doon naman tumulo na ang luha ko.

"Bilang kaibigan? Ganyan naman lagi.. sanay na ako. Hindi mo ko mamahalin romantically." I said, saka tumulo na naman ang luha ko.

"Matagal na kitang mahal hindi lang bilang kaibigan. Hindi ko lang masabi sayo kasi baka hindi tayo pareho ng nararamdaman." He said.

"You don't have to. Wag mo kong mahalin dahil mahal kita, mahalin mo ko dahil mahal mo ko because that is what I deserve." I said.

Nagulat ako ng makita kong namumula ang mata niya.

Pagod na ko. Pagod na pagod na pagod, ayoko na munang masaktan.

"Please.. give me one more chance ipapakita ko sayo." He said.

Its too late.