Radyo-333

27.Bölüm Ona Aşığım

Herkese merhaba:) ilk öncelikle bayramınızı en içten dileklerimle kutlarım öptüğünüz o teyzelerin eli umarım size şeker yerine para olarak geri döner asdjasd. İkinci olarak biliyorsunuz ki "Güneşi Beklerken" en iğrenç bölümü ile veda etti bize. Bu konuda oldukça hassasım ve gerçekten çok kötüyüm. 3 yıldan fazla sürecek bir diziyi böyle bir uyumu böyle boktan bir final ile bir yağmur tanrısevsin ile harcadılar. Bu bir gerçek arkadaşlar. Umarım hande kerem efecan ve merve daha güzel bir projelerle karşımıza çıkarlar. Gerçi bir daha hanker uyumunu görecek miyiz bilemiyorum tek bildiğim şey onları çok özleyeceğim. Şimdi biliyorum ki hepinizin içinde bir burukluk var çünkü zeyker aşkı için istediğimiz hiç bir şey olmadı benim de öyle ve bunun için bu hikayede zeykerin mutlu olması ve hayallerinizi gerçekleştirmek için elimden geleni yapacağım ne kadar güzel olur bilemiyorum:)

Ama sizden bir şey isteyeceğim bana en güzel zeyker hayallerini yorum olarak uzun anlatan kişiyi bir bölüm için istediğini gerçekleştireceğim ve bölümü ona ithaf edeceğim özel bir bölüm olacak o yüzden yorumlarınızı bekliyorum. İyi okumalar vote ve yorumlarınızı eksik etmezseniz sevinirim:) 

Bölüm şarkısı;Yüksek Sadakat- Döneceksin Diye Söz Ver

----------

Eve girer girmez yağmur ve özge gelip hiç bir şey demeden sarıldılar bana. O kadar özlemişim  ki bu anı onları, kendimi kaybettiğim o süreci kerem olmasaydı bu kadar kolay atlatamazdım. Gözlerimin önünde bir adam öldü, onu geçtim özge ölümden döndü. O kadar suçlu hissediyorum ki kendimi gerçi onlar suçlu olmadığımı bilmem kaç kez söylemiş olsalar da erdemin o gün bana hastane odasında söylediği şey;

FLASHBACK

Özge kendine gelememişken bende ne konuşuyordum ne de yerimden kıpırdıyordum gerçi böyle bir haldeyken nasıl kıpırdarsın yerinde merak sorusu. Moralim alt üst oldu kendime gelemiyorum, arada bir uyutuyorlardı ama şimdi uyutmalarını istemiyorum çünkü her uyuduğumda aynı kabusları görüyordum. Benim yüzümden o haldeydi özge benim yüzümden. Kerem ve canı zorla odadan çıkarttıktan sonra istemsizce dökülüyor göz yaşlarım gözümden ardından odanın açılma sesini duyuyorum direk siliyorum gözlerimde ki yaşları

"Kerem" diyorum onun olduğundan o kadar eminim ki, emin olduğun şeyler bazen yanıltır. Bana doğru gelen erdemi görüyorum

"Onlar kafeteryaya indi" dedi düz bir ifadeyle

“Peki bir gelişme var mı?” diye soruyorum umut arar gibi

“Sence olsaydı burada olur muydum Zeynep” dedi

“Peki” dedim tekrardan pencereye dönerken bir süre sustuktan sonra konuştu

“Her şey senin yüzünden biliyorsun dimi” dedi ona çevirdim bakışlarımı. Aslında biliyordum suçlu olduğumu ama başkalarının bile söylemediği bir kişi söyleyince boğazımda düğümlendi bütün cümleler konuşamadım

“Her şey senin suçun, sen sırf keremi unutmak belki de kıskandırmak amaçlı o çocukla birlikte-

“Erdem bilmiyordum insan böyle bir şeyin olduğunu nasıl bilebilir ki nasıl görebilirdim ileride ki olacakları” diyorum.

“Ama bu suçlu olmadığını değiştirmez Zeynep! Bilmiyorum özge uyanacak mı uyanmayacak mı ama uyanırsa da uyanmassada umarım düzelemezsin çünkü onlara bize bunları yaşatmaya hakkın yoktu umarım daha da acısını çekersin umarım hiç unutamazsın” dedi ve odadan çıktı.