Falling For Ms. Model [Published]

Chapter 13

CHAPTER 13

PINAGMANEHO siya ni Lander papunta sa bahay ni Lancelott. What happened on Lancelott’s room keeps on popping into her mind. Gusto niyang bumalik sa bahay niya at magtago sa silid niya, ayaw niyang makita si Lancelott pero nilalabanan niya ang sarili. Mahal niya si Lancelott, at kung itong nangyayari sa kanila ngayon ay kagagawan ng baliw na babaeng iyon, hindi niya hahayaang masira ang pagmamahalan nila ni Lancelott.

Tama si Lander, dapat niyang ipaglaban ang nararamdaman. Sa kanya si Lancelott, at wala siyang balak na mapunta ang binata sa baliw na babaeng yon.

Nang makarating sila, mabilis na lumabas sila ng sasakyan at pumasok sa bahay.

“Dito lang ako sa sala.” Wika ni Lander. “Mag-usap kayo ng masinsinan. Hindi kita pauuwin kung hindi kayo magusap ng mabuti.”

She gave Lander a soft small smile. “Thanks, Lander.”

“No problem. Now go to his room.”

Tumango siya at tinungo ang silid ni Lancelott. Binuksan niya ang pintuan at pumasok siya sa loob, wala ang binata sa kama nito.

“Lancelott.” Tawag niya sa pangalan nito. “It’s me, Eizel. Please, magusap tayo. Asan ka ba?”

Walang sumagot sa kanya.

“Lancelott. Lancelott!” Tawag niya ulit sa pangalan nito.

“Lancelott! Nasaan ka ba? Let’s talk.”

Tinungo niya ang walk-in closet nito pero wala roon ang binata. Binuksan niya ang banyo para tingnan kung naroon ang binata pero wala roon. Sinunod naman niya ang isang pintuan na pinagbabawalan siyang pumasok. Huminga siya ng malalim at binuksan iyon. Bahala na.

Parang tumigil ang hininga niya ng makita ang laman ng silid na iyon. Tumambad sa kanya si Lancelott na nakahiga sa sahig at napapalibutan ng dugo. She gasped at the sight to Lancelott. His node is bleeding. Even his ears and mouth are bleeding! What’s happening?

“Oh my god.” Mariin niyang ipinikit ang mga mata at inisip na imahinsyon lang niya ang nasa harapan pero nang imulat niya iyon, naroon pa rin ang binata. Nakahandusay sa sahig at naliligo sa sariling dugo.

“Help! Lander! Lander!”

‘What will you do if one day, you got into accident? Nabuhay ka pero hindi ang mga magulang mo?’

‘And then because of that, nagka-brain hemorrhage ka at hinihintay mo nalang na mag-bleeding ka at mamatay.’

‘Sa kaalamang yon, magiging masaya ka pa ba?’

Oh god! Ito ba ang araw na yon na hinihintay ni Lancelott? No way! Hindi makapaniwalang umiiling siya. “No. It can’t be. Hindi ka puwedeng mawala ng ganito Lancelott! Hindi ako papayag. You can fight this Lancelott.”

Dali-daling nilapitan niya ito at hinawakan ang ulo at ipinatong iyon sa hita niya. Marahan niyang tinampal ang pisngi nito. “Lancelott, Lancelott! Gumising ka! Gising. Hindi mo ako puweding iwan. Hindi.” Namamalisbis ang luha sa mga mata niya habang pinipilit na ginigising si Lancelott. “Please, gumising ka na. Please. Kakalimutan ko na ang lahat nang nangyari. Magsisimula tayong muli, please, parang-awa mo na Lancelott! Please! Gumising ka na!”

“Lander! Help! Please!” Niyogyog niya ang katawan nito pero hindi pa rin ito nagigising. “Lancelott, parang awa mo na. Hindi ko kayang mawala ka. I was a bitch for not listening to your explanation. I was stupid. I was just jealous. Ang sakit-sakit na isiping pinagpalit mo ako sa iba. Lancelott, please, open your eyes. I’m here. I’m sorry. Please, I can’t live without you. Please. Please.”

Tumingala siya sa langit. “God, please, huwag niyong kunin si Lancelott. Ako nalang please. Please. Parang awa niyo na po. Please, hindi ko po kakayanin.” Ibinalik niya ang tingin kay Landelott. “Hindi mo ako iiwan, mabubuhay ka. I just have to bring you to the Hospital and then you’ll be fine.”

Nagmamdaling tumayo siya at tumakbo papunta sa sala kung saan naabutan niya si Lander na nanunuod ng TV at nakatalikod sa kanya.

“Lander!”

“What?” Lumingon ito. “Nagusap na ba kay— Oh shit! What the fuck happened? Bakit puno ng dugo yang damit mo?”

“S-Si… L-Lancelott kasi… handusay… s-sahig… d-dugo. M-Maraming dugo. T-Tulungan mo ako Lander.” Nanginginig ang boses na sabi niya. “Hindi puwedeng mamatay ang lalaking mahal ko!”

Mabilis na tumakbo si Lander papunta sa silid ni Lancelott. Nasa likuran siya nito.

“Nasaan siya?” Nagpa-panic na tanong ni Lander sa kanya.

“Sa opisina niya. Doon.” Aniya sabay turo sa silid kung nasaan si Lancelott.

Lumuhod sa tabi ni Lancelott si Lander at pinulsuhan ang binata. Nakapikit ang mga mata niya habang nananalangin sa panginoon na sana iligtas si Lancelott habang walang patid na namamalisbis ang mga luha niya.

“Please, god, hear my prayer. Iligtas niyo po si Lancelott. Please, gagawin ko ang lahat.” Tiningnan niya ang binata na pinupulsuhan pa rin ni Lander. “Lander? Tumawag na tayo ng ambulance. Maliligtas pa naman siya diba? Kapag nadala siya sa hospital magiging okay na siya diba? Lander, tell me. Please, magiging okay na siya. Please, Lander!”

Tiningala siya ni Lander, puno ng kalungkutan ang mga mukha nito. Nangingilid ang luha sa mga mata nito. “Mukhang nag-seizure siya at nag-bleeding. Matagal na namin hinihintay na mangyari ito. Bakit ngayon pa kung kailan natagpuan ka na niya?”

Humikbi siya. “Okay lang ba si Lancelott?”

“Zel, masyadong mahina ang pulso si Lance.”

Hindi naniniwalang umiling siya. “No. Lalakas iyan!” Lumuhod siya sa tabi ni Lancelott at hinawakan ang pulso nito. Nang maramdaman niya ang mahinang pulso nito, humagulhul siya sa iyak.

“Hindi!” Umuklo siya at niyakap ang binata. “Hindi mo ako puwedeng iwan!”

“Zel, pahina ng pahina ang pulso ni Lance. Mawawala na siya sa’tin.”

Nang marinig niya iyon, malakas na humagulhol siya ng iyak. Wala na. Wala na ang lalaking mahal niya. Hindi man lang siya nakapagpaalam rito. Hindi man lang niya nakasama si Lancelott. Kasalanan niya ito. Kasalanan niyang lahat.

Mas humigpit pa ang yakap niya sa binata. “Mahal na mahal kita, Lancelott. Tandaan mo yan. Mahal na mahal kita at alam kong mahal na mahal mo rin ako.”