Falling For Ms. Model [Published]

Chapter 12

CHAPTER 12

NAKANGITING pumasok si Eizel sa loob ng bahay ni Lancelott. Ngayon ang araw na pupunta sila sa semeteryo para bisitahin ang puntod ng mga magulang nito. Nagising siya ng maaga para rito. Natutuwa siya at paunti-unti nagmo-move na ang kasintahan.

Kumakanta siya habang inaakyat ang hagdan patungong second floor. This past few days was the happiest days of her life. Hindi niya akalain na makakaramdam siya ng ganoong kasayahan sa piling ni Lancelott. Yes, palagi pa rin silang nagtatalo sa mga bagay-bagay pero nagkakabati rin naman kaagad sila.

Malapad ang ngiti na pumasok si Eizel sa silid na Lancelott. Nakita niya ang kasintahan na mahimbing na natutulog. Napailing-iling siya. Akamang gigisingin niya ito ng mapansin ang nagkalat na damit sa sahig. Pambabaeng damit ang mga iyon. Bigla siyang kinabahan sa nakita.

“It can’t be.” She whispered to herself. “Hindi ito puwede…”

Malakas niyang niyogyog ang binata hanggang sa magising ito.

“Wake up!” Nanginginig ag labi na sigaw niya.

Mabilis na bumangon si Lancelott at tumingin sa kanya. “Eiz, nandito ka na pala. Sorry, napuyat ako kagabi.”

Nanginginig na tinuro niya ang nagkalat na damit. “Can you explain this? Please, tell me na mali ang hinala ko.”

Sinundan nito ng tingin ang tinuro niya. Bakas sa mukha nito ang gulat at kaenosintihan.

“H-Hindi ko alam…” Anito na nagmamakaawang tumingin sa kanya. “Eiz, wala akong alam dito. Hindi ko alam—”

“Anong hindi mo alam? Anong mga iyan?” Turo niya sa panty at bra sa sahig. “Bakit nagsusuot ka ba niyan?! Tell me, Lancelott!”

“No!” Nagmamadaling nilapitan siya nito. “Please, Eiz, I don’t know what happened.”

Pinigilan niya ang sarili na hindi maluha. “Bakit naman hindi mo alam ang nangyari?” Nagaakusang tinitigan niya ito. “Hindi ako bulag o bobo, Lancelott! Alam ko kung ano yan! Sabihin mo nalang sa akin kung ayaw mo na at may iba ka nang babae kasi ayos lang naman sa akin. Hindi na malalaman ko sa ganitong paraan.”

“Eiz, wala akong babae!”

“Lance, pakipulot naman ng mga damit ko oh.” Anang boses galing sa labas ng banyo.

Maang na tumingin siya sa nagsalita. Pinaglipat-lipat niya ang tingin kay Holly at Lancelott. Kinagat niya ang pang-ibabang labi para pigilan ang sarili na hindi umiyak.

Walang emosyong binalingan niya si Lancelott. “Walang babae? Ano naman ang tawag mo sa baliw na yan? Magsama kayong dalawa.”

Nagmamadaling tumakbo siya palabas ng kuwarto ni Lancelott. Isa-isang pumapatak ang luha sa mga mata niya. Palakas ng palakas ang hikbi niya. Nang makarating siya sa pintuan ng bahay may pumigil sa braso niya.

“Eiz, please, don’t leave. I can explain.”

Hinarap niya ito at sinampal ng malakas. “Nangako ka na hindi mo ako lolokohin. Damn you, Lancelott! Sana hindi nalang kita nakilala! Sana hindi nalang kita minahal na hayop ka!” Dinuro-duro niya ito. “Walang hiya ka! Bakit ang babaeng yon pa! Bakit? Hindi mo ba naalala ang ginawa niya sa mga magulang mo? Punyeta!” Sinampal niya ulit ito.

“Eiz, please, magpapaliwanag ako—”

“Magpapaliwanag ka? Fuck you, you bastard! Ako pa talaga ng niloko mo.” Pinahid niya ang luha na nagkalat sa pisngi niya. “Magsama kayo ng baliw na babaeng yon! Gagawin ko ang lahat para kalimutan ka. You’re not worth my tears, Dammit!” Piniksi niya ang braso niya na hawak nito. “Mahal na mahal kita, Lancelott. Pero sinayang mo lang yon. Dahil sa babaeng ‘yon. Sige, ayos lang sa akin. Magsama kayong dalawa. Pareho kayong baliw!”