Falling For Ms. Model [Published]

Chapter 7

CHAPTER 7

NAPAIGTAD si Eizel ng may kumatok sa labas ng pintuan ng banyo. Parang may ideya na siya kung sino ang kumakatok. Pinatay niya ang shower at kinuha ang tuwalya para tuyuin ang katawan.

“Ano ba naman, Lancelott, naliligo ako. Puwede maya ka na man abala.” Aniya sa loob ng banyo.

“Eiz, dalawang oras ka na sa loob. Kapag hindi ka pa lumabas diyan iiwan na kita. Mag-isa akong pupunta sa Bayon temple.” Sagot ni Lancelott mula sa labas.

She rolled her eyes. “Bakit ba nagmamadali ka?”

“Nagmamadali? I knocked on your hotel room door at exactly six AM, now, it’s already eight AM and you’re not even finish bathing! For crying out loud, can you please get out of there?!”

Ipinalibot niya ang tuwalya sa katawan niya at binuksan ang pintuan ng banyo. Nakita niya kaagad si Lancelott na hindi maipinta ang mukha.

She put her hands on her waist and looked at Lancelott with annoyed expression on her face. “Lumabas na ako. Happy?”

Ilang segundo itong natigilan at nakatingin lang sa katawan niya na tanging tuwalya lang ang takip. Itinirik niya ang mga mata. Mga lalaki nga naman. Walang pakialam na naglakad siya papunta sa closet at kumuha roon ng pair of underwear. Akmang isusuot na niya ‘yon ng maalala niya na nasa likod pala niya si Lancelott. Hinarap niya ang binata.

“What? Are you gonna watch me put my undies on?” Aniya at dahan-dahang isinuot ang panty niya.

Mabilis na tumalikod si Lancelott na ikinatawa niya. Hay naku! Mabilis niyang sinuot ang bra at panty pagkatapos ay kumuha ng denim short at simpling hanging sleeveless mula sa closet. Pinarisan niya iyon ng isang kulay black na running shoes.

“You can look now.” Aniya.

Humarap sa kanya si Lancelott at pinasadahan siya ng tingin.

“Do I look okay?” Tanung niya rito.

“You look good.” Anito at iniwan siya sa kuwarto niya.

Nagmamadaling sinundan niya ito. “Wait up, Lancelott! Ano ba ang dadalhin ko? Water? Food? Handkerchief? Sanitary napkin? Make up? Dresses? Shoes? Boots? Undies? Lipstick—”

“Ano naman ang tingin mo sa Bayon temple, isang catwalk?” Sansala nito sa iba pa niyang sasabihin.

Sinimangutan niya ito. “What? I’m just asking. Hindi ko alam ang dadalhin ko.”

“Everything you need is in there.” Anito at tinuro ang isang malaking sports bag.

Tinitigan niya ang bag at bumaling kay Lancelott. “Does it have a retouch kit?”

He exhaled loudly. “No. It has food, and things that will help us live and not die in hunger. Because I’m pretty sure we can’t eat a lipstick or make up whatever.”

“Cut the sarcasm.” She pouted. “I was just asking.”

Isinukbit nito ang bag sa balikat at hinawakan ang kamay niya. “Halika na. Ayokong gabihin sa daan.”

Hindi siya nakagalaw at napatingin siya sa magkahawak nilang kamay. Napansin ni Lancelott na nakatingin siya roon.

“Don’t worry, wala akong virus.” He said then intertwined their hands.

Agad na nag-ingay ang puso niya sa ginawa nito pero umakto siyang hindi siya apektado.

“Lancelott, bitawan mo ang kamay ko.” Aniya sa kalmadong boses.

“Ayoko. Halika na.” Hinila siya nito palabas ng hotel room niya.

Pingilan niya ang kamay nito. “Lancelott, hindi pa ako nakakapagsuklay. Hindi pa nga ako nakakapaglagay ng powder sa mukha o kaya naman lipstick—”