Mine Not Wanted Mate ✅

14. Ja, ik ben zeer ziek

🐺Nina🐺

Ik trek me eigenlijk vrijwel meteen terug uit de knuffel. Ik snap NIET waarom ik hem knuffelde. Ik moet zometeen maar even langsgaan bij de pack-dokter.

"Vraag dan meteen of Cam meegaat," meldt Valerie in mijn gedachten.

"Hoezo dat nou?" vraag ik verbaasd.

"Gewoon, ik wil bij Cameron blijven," zegt ze alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

"Urghh, ik zal het voor je vragen," zucht ik lichtelijk geïrriteerd.

"Ben je klaar met mindlinken?" Hoor ik Cameron mijn gesprek met mijn wolf verbreken.

"Ja," antwoord ik droog, "maar ik moet zo even langs bij de pack-dokter en mijn wolf wil dat ik je mee vraag. Vraag me niet waarom."

"Hoezo moet je naar de dokter? Ben je ziek?" zegt Cameron bezorgd. Hij legt zijn handpalm op mijn voorhoofd om te kijken of ik koorts heb.

"Ja, ik ben zeer ziek," Cameron kijkt me nog meer bezorgdheid aan dan net, "ik gaf jou namelijk net vrijwillig een knuffel." Cameron kijkt opeens best wel boos. Hoe zou dat nou komen? Ik zou het echt niet weten!

"Wolfje, maak me nooit meer zo bezorgd om niks." Hij kijkt me doordringend aan.

"Dit is niet niks! Er is iets goed mis met mij!" reageer ik verontwaardigd.

Cameron zucht geïrriteerd en maakt aanstalten om me een knuffel te geven. Ik ontwijk hem door onder zijn arm door te lopen en ga daarna naar mijn kledingkast. Ik pak een setje kleding en wil naar de badkamer lopen, maar ik word tegen de muur aan gedrukt door Cameron.

"Wat?" zucht ik geërgerd.

"Wat ga je doen?" Cameron legt zijn hoofd in mijn nek en geeft een paar kusjes op mijn mark.

Ik zeg simpel: "douchen en aankleden" en daarna probeer ik hem van me af te duwen, wat niet echt lukt.

"Maar ik wil bij je blijven." Hij kijkt me met een hartverscheurende blik aan.

"Je wilt samen douchen, hè?" Ik kijk hem geniepig aan. Hij knikt hevig. "Dat gaat dus mooi niet gebeuren."

Cameron laat een verdrietig gehuil horen en ik rol met mijn ogen. "Nee is nee," maak ik hem nog een keer duidelijk.

Ik probeer me weer van Cameron weg te krijgen, maar deze keer wel met succes. Ik loop snel door naar de badkamer en doe mijn gehele ochtend-routine. Daarna loop ik de badkamer weer uit en ik voel meteen twee stevige armen die mijn middel pakken. Ik ruik zijn geur en weet dat het Cameron is. Hij knuffelt me van achter en ik zucht geïrriteerd. "Ik ben geen knuffelbeer," zeg ik kil.

"Fijn, we zijn weer terug bij af," mompelt Cameron. Waarschijnlijk was het niet de bedoeling dat ik het zou horen.

"Nou, sorry hoor dat ik geen interesse in je heb," zeg ik emotieloos. Meteen heb er spijt van, want ik voel een hartverscheurende pijn in mijn hart. Valerie gaat ook helemaal tekeer tegen mij in mijn hoofd.

Cameron laat me langzaam los en kijkt me verdrietig aan. "Ik denk dat ik toch naar mijn ouders moet luisteren," zegt hij teleurgesteld.

"En wat zeggen je ouders dan." Ik sla mijn armen over elkaar; ik laat niet merken dat ik niet meende wat ik net zei.

"Dat ik een andere Luna moet gaan zoeken. Aangezien jij al een paar keer van me bent weggerend, je afstandig tegen mij doet en je al een paar keer hebt duidelijk gemaakt dat je geen Luna wou worden. De pack heeft een Luna nodig en als jij geen Luna wilt worden, moet ik maar een ander iemand zoeken die het wel wilt." Ik kan de pijn lezen in zijn ogen. Zelf ga ik helemaal dood van binnen. Ik heb het er zelf naar gemaakt.

"Oke, succes met je zoektocht," zeg ik emotieloos en ik loop weg. Weg van hem. Naar mijn kamer.

🐺Cameron🐺

"Oke, succes met je zoektocht" met die woorden brak mijn hart. Eigenlijk blufte ik; ik wil niemand anders als mijn Luna dan Nina, maar het ziet ernaar uit dat ik echt iemand anders moet gaan zoeken.

"Je waagt het! Niemand, maar dan ook niemand kan Luna worden, behalve Nina." Mijn wolf klinkt woest.

"Ik wil ook geen andere Luna, Valentijn, maar het moet. Zij wilt het niet en iemand moet Luna worden. De pack heeft echt een Luna nodig." Ik zucht. Dan hoor ik een deur dicht slaan en merk ik dat Nina weg is. Ik zucht en laat een wolven gehuil horen.

Alweer zucht ik en ik slof van de trap af naar beneden. Daar tref ik Nina's ouders aan. Ze kijken me aan. "Wat is er gebeurd?" vraagt haar vader.

"Nina heeft duidelijk gemaakt dat ze me niet wilt," zeg ik met pijn in mijn stem.

Nina's ouders kijken me meelevend aan. "Ze draait wel weer bij," zegt haar moeder.

Ik schut mijn hoofd. "Ik heb haar toen gezegd dat ik een ander Luna ging zoeken en zij wenste me succes." Ik staar doelloos voor me uit.

"Ohhh," zeggen haar ouders tegelijkertijd.

Zonder verder iets te zeggen, loop ik het huis uit. Weg van haar. Met pijn in mijn hart loop ik zonder haar terug naar het packhuis.