Mine Not Wanted Mate ✅

10. Waar dacht jij heen te gaan?

Dit is alweer het 10e hoofdstuk, daarom wordt dit hoofdstuk langer dan andere hoofdstukken. Veel lees plezier😊!

🐺Nina🐺

Ik word langzaam wakker door felle zonnestralen die door mijn raam schijnen. Ik was gister avond te moe om de gordijnen dicht te doen- zoals gewoonlijk.

Ik rek me uit door een paar spastische bewegingen te maken met mijn armen en benen. Ik gooi de dekens van me af en zwaai mijn benen over de rand van mijn bed. Nog net voordat ik opsta uit mijn bed, ontsnapt er een gaap uit mijn mond. Ik werp nog een snelle blik op mijn wekker op mijn nachtkastje om te kijken hoe laat het inmiddels is.

Het is 13.37, ik heb lekker uitgeslapen vandaag. Dat mag ook wel als je pas om half één 's nachts thuis komt. Yep, je hoort het goed: ik heb tot zo laat opgescheept gezeten met die eikel.

Je wilt nu vast weten wat er verder die avond was gebeurd. Nou eigenlijk niets bijzonders. Na een halfuur vastgeplakt te hebben gezeten aan Cameron, gingen we dineren en vergaderen. Van de vergadering had in niet veel meegemaakt, ik snapte er namelijk niets van en was zowat in slaap gevallen.

Super aardig tegenover de andere gasten enzo, I know.

But back to the story.

Na het diner en de vergadering, zijn Cameron en ik meteen naar huis gegaan. Ik was namelijk ontiegelijk moe. Na een lange en vermoeiende terugreis, was het kwart over twaalf. En zoals je al weet was ik dus rond half één eindelijk thuis voor mijn nachtrust.

Ik ga staan op mijn benen, loop naar mijn kamerdeur, wandel over de overloop richting de badkamer. Ik doe de badkamer deur op slot en kleed me uit. Ik doe de douche aan en stap onder de lauwwarme stralen die uit de douchekop komen. Ik slaak een tevreden zucht en begin mijn naar kokos geurende shampoo in mijn haar te masseren. De shampoo laat ik een minuutje intrekken en spoel het daarna weer uit.

Plots bedenkt ik me dat mijn kleren die ik gisteren middag aan had nog bij Cameron liggen en dat ik de kleren van de oude Luna -Cameron's moeder, Elenore of hoe je haar ook wilt noemen, nog steeds bij me heb.

Dat betekent dat ik weer terug naar Cameron en de Alpha familie moet. Urghh...

Ik heb er nu al zin in.

''Moet het zo sarcastisch?'' klaagt Valerie. Die laat ook weer iets van haar horen. Alhoewel ik gisteren de hele avond bij onze mate was, heb ik niks van haar gemerkt of gehoord. Normaal gesproken zou ze helemaal door het dolle heen zijn als ik over hem spreek, laat staan als ik bij hem ben.

''Zijn wolf is nou eenmaal iets interessanter dan dat jij bent. Daar kan ik ook niks aan doen.'' Als Valerie een lichaam had, weet ik zeker dat ze nu heel onschuldig haar schouders zou ophalen.

''En die gedachte kan ik bevestigen,'' zegt Val nog voordat ik de mind-link met haar afsluit. Soms kan ik echt helemaal gek worden van die wolf.

Ik stap onder de douche vandaan en droog me af. Ik wikkel de handdoek om mijn lichaam en loop terug naar mijn kamer. Ik pak een setje kleding uit mijn kledingkast en kleed me aan. Vervolgens storm ik de trap af naar beneden. Ik loop de keuken in en smeer vlug een broodje. Met mijn broodje loop ik naar de woonkamer. Ik neem plaats op de bank en pak mijn telefoon uit mijn broekzak.

3 berichten uit 2 chats

Staat er op mijn scherm. Ik ontgrendel mijn telefoon en open Whatsapp. Boven in staat de chat met Evy. Ik open hem en zie dat ze mij een berichtje heeft gestuurd.

Evy: Hey, vertel me alles over jouw 'date' met Cammieboy! 😱

Ik moet lachen door de date die tussen aanhalingstekens staat en de bijnaam voor Cameron.

Ik: Het ging wel oke. Cameron was soort van jaloers en sloeg een jongen bijna knock-out. Maar vervolgens heeft hij mij mee naar buiten genomen en klem gezet op zijn schoot. Ik heb een halfuur gedwongen op zijn schoot moeten zitten. Ik vermaakte me wel prima. Vooral met de jongen die Cammieboy bijna knock-out had geslagen was het wel grappig.

Als ik geantwoord heb, ga ik naar de andere chat. Die dus blijkbaar van Cameron is.

Egoïstische Trol: Hi wolfje van me, je kleren liggen nog hier. Kom je ze vandaag ophalen of moet ik ze langsbrengen?

Egoïstische Trol: Mis je nu al! xx

Iets in mij zegt dat ik hem ook mis, maar dat iets wil ik zo diep mogelijk weg stoppen. Ik zucht en begin met het typen van een antwoord.

Ik: Ik kom het halen en neem je moeders jurk mee.

Antwoord ik kort. Ik klik mijn telefoon uit. Inmiddels heb ik mijn broodje op en ruim mijn bord op in de vaatwasser. Daarna loop ik snel naar mijn kamer om de jurk te pakken en loop vervolgens naar de gang. Ik doe mijn schoenen met tegenzin aan net zoals mijn jas. Ik pak mijn sleutels van het kastje naast de deur en open tegelijkertijd de deur. Ik snuif de frisse lucht van buiten op en stap de deur uit. Op naar Cameron! En alweer slaak ik een zucht.

*

Na een paar minuutjes wandelen kom ik aan bij het pack huis. Ik loop naar binnen. In de woonkamer kom ik de moeder van Cameron tegen. Mooi, dan hoef ik Cameron ook niet meer te zien!

"Ohh, je gaat hem wel zien. Al is het het laatste wat ik doe!" roept Valerie door mijn hoofd. Fijn! Heb ik zometeen koppijn!

"En die verdien je! Mij uit de buurt van onze mate houden. Hoe kan je me dat aandoen?" jammert Val.

"Ach, zeik niet zo," werp ik haar terug. Daarna besluit ik haar te negeren.

Ik loop naar de voormalige Luna en zeg: "Goedemiddag Elenore."

Ze kijkt op en begroet mij terug. "Ik heb hier jouw jurk die ik mocht lenen gisteren," deel ik haar mee met een lief glimlachje. Ach, laat maar, lief naar iemand lachen die mee heeft geholpen aan je moeders dood is onmogelijk. Ik durf te zweren dat het lachje dat ik zojuist liet zien, er niet gezond uitzag.

"Ah, bedankt. Zou ik dan ook jouw kleding dat je gisteren hier was vergeten halen?" antwoordt ze me.

Ik knik maar wat met mijn hoofd en geef haar het tasje met de zwarte jurk die ik van haar had geleend. Vervolgens loopt ze de woonkamer uit en neem ik met een plof plaats op de bank. Uit verveling begin ik de woonkamer te scannen. Zo valt me op dat er iemand in de deuropening staat. Zodra diegene doorheeft dat ik hem heb ondekt, komt hij naar mij toe lopen. Aan zijn geur kan ik al raden wie het is, maar al helemaal als hij mij begroet.

"Hey, wolfje van me." Is het eerste wat hij zegt als hij plaats neemt naast mij op de bank. Hij wilt zijn arm om mijn schouder slaan en me waarschijnlijk dichter bij hem trekken, maar ik ontwijk zijn poging. Ja, je leert nogal wat over ontwijken als rogue zijnde.

Op dat moment komt Elenore, Cameron's moeder binnen met mijn kleren. Ik sta vlug op en loop naar haar toe. Ze overhandigt mij mijn kleding en ik maak aanstalten om te vertrekken, als ik twee stevige armen om mijn middel voel. Aan de geur kan ik opmaken dat het Cameron is.

Hij legt zijn hoofd in mijn nek en ik voel zijn warme adem mijn huid raken. "Waar dacht jij heen te gaan?" mompelt hij in mijn haar.

"Naar huis," antwoord ik zijn vraag kort maar krachtig.

"Dat dacht ik dus niet."

Fijn! Nu zit ik voor de rest van de dag aan hem vast.