Mine Not Wanted Mate ✅

8. Ik ben niet eens een Luna

🐺Nina🐺

Ik heb in de tussentijd mijn telefoon uit mijn broekzak gehaald en zit mijn instagram feed door te spitten.

Ik zie bovenin mijn scherm de 29 naar 30 springen. En precies op dat moment staat Cameron voor mijn voeten. "Hallo wolfje van me," begroet hij mij.

"Hallo Alpha," mompel ik terug.

"Zo, zo, is er iemand beleefd? Dat mag wel vaker gebeuren." Op Cameron's gezicht zit een grijns die mij niet aanstaat.

"Dus wat moet je?" zucht ik geërgerd.

"Jij gaat met mij mee," antwoordt hij onduidelijk, maar simpel.

"Lekker duidelijk," mompel ik tegen mezelf, "het is dat je het zo aardig vraagt." Ondertussen rol ik met mijn ogen en sta op. "Dus wat gaan we doen?" Ik kijk hem recht in de ogen aan.

"Wij gaan naar een etentje van de Alpha en Luna van de Silver Star pack. En daar zullen ook andere Alpha's en Luna's zijn." Zijn grijns past bijna niet op zijn gezicht, zo groot is die.

"We gaan wat?!" roep ik uit, "ik ben niet eens een Luna. Waarom zou ik daar naar toe moeten?" Ik ben gewoon overdonderd door dit domme besluit van Cameron.

"Je bent nog geen Luna." Hij legt de nadruk op het woord nog.

"Ik ben niet van plan om Luna te worden en het is trouwens niet mijn probleem als ik het etentje verpest," zeg ik alsof het me niet boeit.

Cameron valt even stil en dan pakt hij mij bij mijn hand vast en sleurt me mee richting het pack huis. "Ik dacht dat we naar de Silver Star pack gingen," merk ik bijdehand op.

"Ja, dat gaan we zo, maar eerst trek jij wat netter aan." Nu pas valt het me op dat hij een overhemd draagt. Dan kijk ik naar mijn eigen kleding. Zelf draag ik een simpele kort spijker shortje en een crop top. Ik ben het voor het eerst sinds een lange tijd eens met Cameron: dit kan je inderdaad niet aantrekken naar een bijeenkomst van Alpha's en Luna's.

Ik strompel achter Cameron aan, totdat we bij het pack huis aankomen. "En hoe denk je dat ik hier wat netter ga vinden?" zeg ik met gefronste wenkbrauwen.

"Je kan wat van mijn moeder aan," offert hij.

"Serieus," mompel ik in mezelf, maar ik knik. Hoe moet ik ooit wat leuks vinden in een kledingkast van een vrouw in de 40, die ik nog steeds de schuld geef van mijn moeders dood? Dit wordt nog een zware opdracht.

Samen met Cameron loop ik naar de Alpha-verdieping van het pack huis. Hij loopt een kamer binnen en ik loop er maar gewoon achteraan. "Mam, kan Nina wat nette kleding van je lenen?" vraagt hij aan de oude Luna, zijn moeder.

"Tuurlijk! Moet ik helpen of lukt het denk je zelf?" Terwijl ze dat zegt kijkt ze mij aan.

Voordat ik kan antwoorden, antwoordt Cameron al voor mij. "Ik denk dat het beter is dat je helpt," zegt hij. Ik kijk hem beledigd aan en in mijn ooghoek zie ik Cameron's moeder knikken.

De moeder van Cameron loopt naar een deur aan de linker kant van de kamer. Ik denk dat dat een inloopkast is.

Nog geen 20 secondes later wordt mijn gedachte bevestigd. Achter de deur bevind een grote inloopkast met van alles en nog wat.

Cameron's moeder pakt als eerste een bordeaux kleurig jurkje. Ze houdt het jurkje naar mij uit en ik pak het onzeker aan. Ondertussen zegt ze: "Trek deze is aan."

Ik loop met tegenzin met het jurkje naar de andere deur in de kamer, dat volgensmij de badkamer zou moeten zijn. Voordat ik de klink van de deur vast heb, hoor ik Cameron 'Je kan je ook hier omkleden' zeggen. "Nee bedankt," zeg ik terug en dan stap ik de badkamer in. Daarna doe ik vlug de deur op slot.

Ik doe mijn kleding uit en trek het jurkje aan. Ik bekijk mezelf in de spiegel en zucht. Hier gaan we dan. En daarna haal ik de deur van het slot en loop de slaapkamer weer in.

Gelijk krijg ik van Cameron's moeder een afkeurende blik, wat me onzeker maakt. "Bordeaux is niet jouw kleur. Neem anders dit jurkje." Gelijk ben ik opgelucht; het ging over het jurkje, niet over mij.

Ik krijg opnieuw een jurkje in mijn handen gedrukt. Deze keer is zwart met kant. Ik loop opnieuw de badkamer in en doe de deur weer achter me opslot.

Ik trek het bordeaux jurkje weer uit en trek het zwarte jurkje aan. Ik kijk weer in de spiegel. Zelf vind ik het jurkje veels te kort. Ook heb ik door het kant een soort van inkijk.

Ik voel me heel onzeker in het jurkje, maar besluit hem toch te laten zien.

Ik haal de deur van het slot en loop weer de slaapkamer binnen. Cameron staart me aan en zijn moeder geeft me een goedkeurend knikje. Ik glimlach door hun enthousiaste reacties.

"Bedankt mevrouw Jacksons," zeg ik beleefd, "maar toch mag ik je niet," mompel ik er onhoorbaar achteraan.

"Geen dank en noem me maar Elenore, schat," Elenore schenkt me een lief glimlachje. Urgh, ik wil dat lachje van haar gezicht afslaan. Maar dan vervolgd ze haar zin, "veel plezier bij het etentje."

Ik knik en pak Cameron bij zijn hand en trek hem de kamer uit. Hij staart mij nog steeds aan en stopt pas als we buiten de slaapkamer zijn. "Well damn, wolfje." In zijn karamel kleurige ogen zijn een paar gouden vlekjes ontstaan. Gouden vlekjes van lust.

"Als je het maar uit je hoofd haalt, Jacksons!" waarschuw ik hem streng. Als reactie geeft hij een teleurgesteld wolf gehuil. Waarop ik weer met mijn ogen rol. "Kom op, we moeten naar een etentje," zeg ik en samen met Cameron lopen we naar een parkeerplaats met Cameron's auto.

Dit gaat een lange avond worden. Dat weet ik zeker.

984 woorden.