Chapter Twenty
Jaycee's POV
"You didn't mean to? Sorry ha. Di ko alam na di mo pala sinasadya, umiyak tuloy ako. Nag-mukha tuloy akong baliw, krung-krung, eng-eng at tanga.. Buti pa, lumayo ka muna at lalayo din ako. Para wala nang umiyak okay? Gagawin ko nang bato 'tong puso ko.. Bye." Lienne
The hell! Lalayuan ko sya?
Sorry Lienne.
I can't.
Hindi pa sya nakakalayo ay hinawakan ko yung kamay niya. Hinarap ko sya sa akin at kiniss ko sya..
Sa lips.
1.
2.
Then, humakbang sya palayo.
Tumingin sya sa malayo habang ako nakatingin lang ng diretso sa kanya.
Ilang segundong katahimikan.
.
.
.
Lumapit sya then she slapped me.
*pak!*
"ANO BA JAYCEE?! BAKIT KUNG UMASTA KA PARANG WALANG NANGYARE?! HINDI MO BA ALAM KUNG GAANO AKO NASAKTAN SA MGA SINABI MO?!" Lienne
"Sabi ko naman sa'yo, sorry. Di ko naman sinasadya yu--." ako
"SORRY?! AYAN KA NA NAMAN EH! WALA NANG MAGAGAWA YANG SORRY MO! NANGYARE NA!"
And now, she's crying hard.
Lumakad na sya palayo.
Sinundan ko pa rin sya.
Huminto siya at humarap sa akin.
"Lie--" ako
"LEAVE ME ALONE!" Lienne
"Sorry but I can't." ako
Hahawakan ko na sana yung kamay niya kaso,
"Leave her alone!"
Si Andrei.
Eksena talaga 'to.
He held Lienne's hand at umalis.
Alam ko, mahal niya si Lienne pero hindi ako susuko, mahal ko rin sya.
End of Jaycee's POV
Andrei's POV
Hinatid ko na si Lienne sa bahay nila. Hindi daw maganda ang pakiramdam niya.
It's around 2pm na rin nang makabalik ako sa university.
Ni-resched daw yung mini-concert nina Jaycee mamayang 8pm.
"Bro, si Lienne?" Francis
"Inuwi ko. May sakit e." ako
"Sa bahay nila?" Francis
"Alangan namang iuwi ko sa'min." ako
"Hehe. Wala tuloy kaming photographer nito. Tsk." Francis
"Ako na lang."
Bigla kaming napatingin sa nag-sasalita.
0_0
"Oh? Bakit ganyan mga itsura niyo?"
0_0
Lumapit si Francis sa kanya. Hinawakan yung mukha, tinitigan mula ulo hanggang paa.
"Oh? Ba't ganyan kayo makatingin? Is there something wrong?"
0_0
"ATE SHEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEY! Ikaw ba yan? Ang ganda-ganda mo na." Francis
