ROOM 214 -- [ON GOING SERIES]

Chapter 22:

A/N:Sorryyyy!!! sobrang natagalan ang update due to an accident :( injured po ako ngayon... namamaga pa rin ang left leg ko and some of my fingers :( ang sakitttt lang :((((

Please bear with me... once I'm okay, everyday na po ulit ang update ko!!!

thanks!!!

love.love.love

___________________________________________________________________________

Mumay’s POV

“Ah Aris… kamusta na?” bati ko kay Aris ng makita ko siya na palabas din ng room niya.

2days after since he was discharged from the hospital, overnight stay lang siya dun, kinabukasan din daw ay lumabas na rin siya ng hospital.

Ngayon ko lang ulit siya nakita, he didn’t text nor call me again after that too…

At ngayon, ni hindi man lang niya ako nginitian…

Tumalikod lang siya at naglakad na paalis…

“Mumay…” nang may magsalita mula sa likuran ko

“Rob?” – nang lumingon ako, nakita ko si Rob, tama nga ang hinala ko

“Do you have any plans today? Sunday ngayon, gusto mo magsimba?” –yaya sa’kin ni Rob

Bago pa man ako sumagot kay Rob lumingon muna ako sa direksyon ni Aris, pero wala na siya.

Nakalabas na siguro ng apartment namin…

Rob’s POV

“Ano naman nangyari diyan kay Mumay?” – Si Erin, after namin magsimba I’ve decided na pumunta kami sa studio to meet the rest of the band.

Hindi ko masagot si Erin…

I’m not sure din kasi kung ano ba talaga ang nangyari diyan kay Mumay…

Kanina, magkasama nga kami pero ni hindi man lang ako kinausap ng matagal, isang tanong isang sagot lang… kung hindi pa ako magsasalita at magtatanong hindi rin siya magsasalita.

“Ui… Rob hindi mo ba ako narinig?” –Si Erin ulit

“Ah Sorry… anyway, lika na sa loob” hindi ko talaga siya sinagot, inaya ko na lang siya pumasok ng makapagstart na kami

“Ui Mumay!!! Ok ka lang, pagpasok mo ala ka na talaga imik???May problema ba?” –Tyler

“Ah eh… Sorry naman medyo pagod lang.” – walang kabuhay buhay na sagot ni Mumay

“Excuse us guys” –saka ko hinila si Mumay palayo

“Sit down.” Sabi ko sa kanya, nang makarating kami sa room ko, ditto sa mezzanine ng studio namin

“Pasensya na talaga… wala lang siguro akong sa mood”

“Then why? What’s the problem? kanina ka pa ganyan”

“I’m sorry…”  maikli niyang sagot

“why sorry? What I really want to hear from you is kung anong dahilan bakit ka nagkakaganyan?”

“Ano kasi eh…” nagkaroon na rin ako ng kunting hint kung bakit siya nagkakaganyan, pero gusto ko pa rin marinig mismo sa kanya… kahit masakit sa part ko, kahit para lang akong masokista nito

“Look… Mumay, kanina pa tayo magkasama sa simbahan, sa restaurant, sa car hanggang makarating ditto… I gave you enough space, but I’m not expecting na hanggang ditto ganyan ka pa rin”