ROOM 214 -- [ON GOING SERIES]

Chapter 17

Mumay’s POV

Sunday morning at sakto rest day ko. Almost 2weeks na rin ang nakakaraan since I learned about his true condition, ganun pa rin naman ang nangyayari sa’min almost every day, sinusundo niya ako after ng shift ko. Kumakain sa labas, minsan magstroll sa mall then ihahatid na niya ako sa apartment. Tapos aalis din ulit siya. Hindi ko lang alam kung saan siya pupunta, hindi ko rin magawang magtanong. Madalas din na extended ang duty ko pero naiinform ko rin naman siya agad kaya hindi siya nag aantay sa’kin, nahirapan lang ako nung nagkaroon kami ng band practice, nakalimutan ko rin siya iinform nun.

**flashback**

Infront of the hospital

“Hi, kanina ka pa ba ditto?” Aris

“HA? Eh… ano kasi, hindi naman… kakalabas ko lang din…” hindi ko alam kung ano sasabihin kong excuse, may band practice kami ngayon at 4pm. Kailangan kong mapaalis si Aris na hindi niya mahahalata na may lakad pa ako.

“Shall we go? tamang-tama wala na akong gagawin ngayon… san mo gustong pumunta?” –Aris, ang ganda pa ng ngiti niya, excited pa ata siya ngayon.

“Wala akong maisip eh… ah… ARAY!!! Ang sakit yata ng tiyan ko?” Naku po, mukhang hindi yata epektib, may yata pa! ano ba!!!

“Ha? Ano bang kinain mo kaninang lunch? Naku, dapat yata lagi na kitang pabaunan ng pagkain eh…” Mukhang naniwala naman siya… Doble swerte pa!!! Pababaunan na niya ako ng lunch pa everyday.

“Ahh… ok lang po ba iuwi mo na lang ako agad sa apartment? Bilisan na rin natin baka abutan na rin ako sa daan” Tama ganun na nga lang, uuwi na lang kami ng apartment then mag excuse na lang na masama pakiramdam ko para hindi na kami umalis then saka na lang ako mag sneak-out. Brilliant Idea!!!

“TARA NA! te-teka, may gamot ka na jan? bili na muna tayo?!” HALA! Siya na ang nataranta!

“Meron sa apartment!” Pagkasabi ko niyan hinila na rin niya agad ako sa car niya, buti na lang at sa gilid lang ito naka-park

“Kumusta pakiramdam mo?” Aris… worried na talaga siya. sa loob na rin kami ng car at bumabaybay na pauwi.

“Ok lang, kaya pa…” Simpleng sagot sa kanya

“Don’t worry malapit na rin naman tayo…”

“Aris… what can you say about band, group, band performers…” Naisip kong itanong sa kanya, I guess malapit na rin dumating ang time na sabihin sa kanya ang tungkol sa band namin nila Rob.

“Band Performers?... I’ve been in a band before. Didn’t you hear about the LINES?”

Ano daw??? THE LINES??? Bigla ko tuloy naalala yung sinabi niya dati. THE LINES. Tama! Pangalawang sabi na niya iyan, pero bakit hindi ko talaga kilala yung THE LINES na iyan.

“Ha? Kasi hindi naman ako ganung kahilig sa mga bands eh.”  Another beautiful LIE from me TT__TT

“Ah, sabagay, mukhang ngayon ka lang naman yata nagkaroon ng interest sa music and instruments diba? Kaya nga siguro naisip mo magpaturo ng keyboards?”

“Ah… yes” Pagsang-ayon ko na lang sa kanya

“Well… We are The Lines. We were famous indeed way back then, Our group established when we were in Junior High school and just disbanded when we were in freshmen in college… I am the Leader of the band and my best dude James is the Manager. Both of us need to study abroad while the other 2 have to focus in their studies.”