The runaway heiress

2. Tonight

I was standing near the window while I silently watch the rain as it pours downs my window pane. It was a rainy Friday morning at wala akong pasok sa university. I could've gone to any of my friends' houses but I decided to stay home and watch the rain. Yakap ko ang gitara ko habang nakapamintana at tulad ng dati – iniisip ko pa rin kung paano ako nasadlak sa ganitong sitwasyon. 

I'm in love ith my best friend's sister – sa sobrang tagal, hindi ko na matandaan kung kailan nagsimula. All I know is that – one day I woke up feeling different – I don't know why I was feeling different that day but when I saw her, there and then I felt like my world literally moved. Mula nang araw na iyon hindi ko na nakalimutan si Yza Joan.

She used to be just one of those girls I tease pero bigla na lang nagbago ang lahat at naiinis ako sa sarili ko dahil kahit anong gawin ko hindi ako makakilos ng maayos kapag nasa paligid siya. It's like she suddenly became my weakness – hindi ko nga alam na posible pala iyon. She's my weakness and yet she's also the source of my strength

I heard a knock on my door. Hindi ko na kailangan maghintay kasi biglang bumakas iyon. Napangiti ako nang makita ko si Mama na pumasok sa loob. She is as beautiful as I remember she is. Glamorosa pa rin siya. At kung titingnan, parang hindi naman nagkaka-edad si Mama. Minsan kapag magkasama kami, napagkakamalan kaming magkapatid.

"Zachary, are you sick? Kanina ka pa hinihintay ng Papa mo sa baba." Sabi niya sa akin.

"Po? Si Papa? Bakit daw po kaya." Kinuha ko ang gitara ko at saka isinabit iyon sa likod ko. Kung ang mga batang babae ay may Barbie o ragdoll na palaging dala sa mga kamay nila, ako naman merong Zanyjao – iyon ang pangalan ng gitara ko. I name my guitars and I have a lot of it. Most of it came from my Ninongs, iyong iba kay Papa.

Naalala ko, nagsimula ang collection ko noong eight years old ako. Tuwing may world tour sila Papa, ang pasalubong niya sa akin gitara.  Mahilig sa musika ang Papa ko. He's a member of a very famous band – unti now – after all these years – called Neon.

They conquered the music scene in their time and it was because my father's a Neon that I could easily be recognize. Hindi lang naman kasi kami magkamukha – pati pangalan iisa kami. He's name is Zachary Laundrize. I am Zachary Drew Laundrize – Drew kasi kinuha iyong pangalan ni Mama na Audrina.

Minsan kapag tinatawag ni mama si papa napapalingon din ako.

"Pa!" Tawag ko sa kanya nang makababa ako. Nakatayo si Papa malapit sa front door. He faced me. Mukhang may kausap siya sa phone.

"Bakit po?" I asked him. Tinapos niya iyong tawag.

"Gusto mo bang mag-perfrom ngayon, Zach?" He asked me. Napangiti ako. If there's something else I love more than Yza Joan it's my drive on performing. Hindi ko alam peero nabubuhay ako sa stage.

"Damn hell, Papa!"

"Zachary Drew! Watch your mouth!" Sigaw ni Mama sa akin. Napakamot na lang ako ng ulo. Natawa naman si Papa.

"Yaan mo na honey, he's eighteen, isa pa, excited siya."

Mama made a face. Tinapik ni Papa ang balikat ko.

"Tara, we need to be at the bar before seven. Nandoon na si Ninong Anton mo." Bago kami ulis ay nilapitan muna ni Papa si Mama. Hinalikan niya muna si Mama tapos ay kumindat pa. I rolled my eyes. Minsan parang teen agers pa rin ang mga magulang ko. Nagde-date pa rin sila. Nagho-holding hands and I swear one time nahuli ko si Papa na kilig na kilig kasi binigyan siya ni Mama ng card.

I love my parents pero minsan parang awkward na.

Sumakay kami ni Papa sa kotse. Minutes later nasa labas na kami ng bar na pag-aari ni Ninong Anton at Ninong James. We entered at the back. Sinalubong kami ni Ninang Rika. Nagmano ako sa kanya.