Serena's POV
Binalibag ko ang pinto ng bumaba ako ng kotse at dumiretso akong pumasok ng bahay. Alam kong nakasunod lang siya sa akin.
Galit ako. Galit na galit ako sa kanya, ayoko siyang kausapin o makaharap man lang ngayon.
Na-drain ang lahat ng enerhiya ko sa araw na ito, sa lahat ng nangyari. Gusgustuhin ko na lang matulog at wag na muna siyang harapin, Nakakapagod din.
"What the hell was that about?" kakapasok niya lang pala ng bahay at ako naman ay papunta ng hagdanan at pumanhik na upang matulog. Hindi ko siya pinansin at pinagpatuloy ang paglalakad papuntang hagdanan.
Bakit parang ang layo-layo ng hagdanan? Kakainis lang.
"Answer me." Sabi nito sa mataas na boses. Hindi ko pa rin siya pinansin and atlast naapakan ko na ang first stair, kailangan kong makalayo sa kanya.
I don't want to talk to him right now dahil baka magkaroon ng world war 2 sa pagitan namin. Galit ako at alam kong ganon din siya dahil sa tono ng boses niya. Ayokong magsigawan kami na parang tanga.
I was about to step the 3rd stair when he caught my arm.
Napatingin ako sa kanya. His face was emotionless as always. Hindi niya pinapakita ang nararamdaman niya minsan hindi ko alam kung ano ba talaga ang iniisip niya o ang nararamdaman niya.
"Bukas na lang tayong mag-usap." Nakahawak pa rin siya sa braso ko.
"Answer me now."
"Ikaw pa talaga ang nagtatanong ngayon?" I said in a mocking tone. Seriously?! Siya pa ang may ganang magtanong sa akin ngayon. "Why don't you ask yourself instead? I'm sure you can definitely answer it." Binalikwas ko ang pagkakahawak niya sa braso ko pero lalong humigpit ang pagkakahawak nito sa braso ko.
"Binabaliktad mo ako." I can snese confusion in him.
"Hindi mo alam? Ang tali-talino mo tapos hindi mo alam o sadyang wala ka lang talagang pakialam sa akin." Pinatatag ko ang boses ko dahil ayaokog ipakita na nasasaktan ako ng sobra. Dahil sa hindi io nakapagsalta kaya pinagpatuloy ko ang sinasabi ko.
"Wala ka lang ba talang considerasyon sa akin Renzo? Honestly?! Ngayong araw na ito wala ka bang narinig man lang? Hindi mo alam kung anong nararamdaman ko ngayon dahil sa mga panghuhusga na binabato sa akin."
"So that's why you are with that guy?" He said in a sarcastic tone.
"Ngayon ko lang naisip na ang babaw mo pa lang mag-isip Renzo." Napa-iling na lang ako. Walang kwenta ang pag-uusap na ito.
"Sige sabihin mo na nga sa akin bakit kasama mo ang lalaking yun?"
"Dahil wala ka at andoon siya." Sinigawan ko. Kumawala na ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan. "Wala ka sa tabi ko para sabihing magiging okay rin ang lahat. Wala ka sa tabi ko pero nandoon siya para sa akin ang dapat na ikaw gumagawa. Nasan ka?! Nasa kandungan ng ibang babae. Siguro akala mo hindi ko kayo nakitang naglalampungan sa loob comfort room sa lahat pa ng lugar yan pa pinili mo. " Patuloy na bumubuhos ang aking mga luha. Nakatingin lang siya sa akin at hindi makapagsalita.
"Ngayon, Anong karapatan mong magalit sa akin Renzo?" Binalikwas ko ulit ang brasong hawak-hawak niya kaya ngayon nabitawan na niya ang braso ko. "And Renzo isang pagkakataon ko lang pinilit ang sarili ko sayo at iyon ay ang inalay ko ang katawan ko sayo. And this whole marriage thing? Don't blame me that we got married because I didn't knew that our parents agreed to this and I never planned to force you to marry me."
Binalik ko na ang atensyon ko sa pagpanhik sa hagdanan then suddendly hinila niya ako. I thought mahuhulog ako sa hagdan pero na hulog ako sa braso niya at napansin ko na lang na tumutugon na pala ako sa halik niya. Pinantay niya ang pagkakatayo namin, lumayo siya ng kaunti sa akin pero nakahawak ang dalawang kamay niya sa pisngi ko. Pinahid niya ang iilang luha sa aking pisngi and then he kissed me again, it's was not the kiss we've usually shared. The kiss was so gentle that I felt it was full of love.
"Oh please don't cry again. I hate to see you cry." Ginamit niya ang hinlalaki niya sa pagpahid ng luhang nasa pisngi ko. Pinikit ko ang mga mata ko dahil ayoko siyang makita, ayokong makita ang emosyon na nasa mukha niya. I dont wan't him to pity me, ayokong makita yan sa kanya. Naramdaman ko na lang ang paghalik niya sa mga mata ko.
Huminga ako ng malalim. Nilayo ko ang sarili ko sa kanya kasi pagmalapit ako sa kanya nawawala ako sa katinuan at hindi ako nakakapag-isip ng tama. Kailangan kong mapag-isa at mag-isip.
"Gusto ko ng magpahinga. Mauna na ako sayo." Pumanhik na ako pero nakakadalawang hakbang palang ako ay bigla akong natumba at naramdaman kong may dalawang braso ang nakapulot sa akin kundi matutumba ako or worse nahulog sa hagdanan.
"What happened? May sakit ka ba or nararamdang iba?" Dinama niya ang leeg ko. "Wala ka namang lagnat." Tumingin ako rito, he looked so concerned looking all over my face. That flatters my heart ng bigla kong maalala na isang responsibilidad lang ako sa kanya and nothing at all.
"I'm okay, don't worry sumakit lang ng kunti ang ulo ko." Tumayo ako ng tuwid at sisimulan ulit ang pag-akyit ng maramdaman ko na lang ang sarili kong tumataas. "Ibaba mo ako. I can handle myself you know."
"You can handle yourself right." He said in a sarcastic tone.
"Ang lapit-lapit na lang ng kwarto ko bakit kailangan mo pa akong buhatin." Hindi na ako nito pinansin at pinagpatuloy lang nito ang pagbuhat sa kanya na parang unan lang ang bigat ko.
Nakarating na kami sa kwarto ko, inihiga niya ako sa kama na parang batang mababali kung hindi pag-iingatan.
Why is he acting like this?
Hindi ko alam kung bakit niya pa ito ginagawa sa akin. Kung bakit pakiramdam kong sobrang concerned siya sa akin na hindi naman dapat. Kung out of responsiblity lang ito, sobra na naman ata ang pinapakita niya.
"Rest for a while, gigisingin kita mamaya for dinner." Kinumutan niya ako habang ako nakatitig lang sa kanya.
Bakit ba ang gwapo niya talaga? Hindi nakakasawang titigan ang gwapo nitong mukha.
"Wag ka ng maghanda. Ako dapat yung maghahanda mamaya." Tatayo sana akong muli ng pinahiga niya ulit ako. Asawa parin kami kahit sa papel lang kaya kailangan ko parin siyang pagsilbihan tulad ng simpleng paghahanda ng pagkain. Tsaka hindi rin ata siya marunong magluto.
"As much as I want you staring at me like that kailangan kong maghanda ng hapunan natin. You my wife need to rest, i know how to cook. Don't worry hindi kita papakainin ng hindi masarap."
He kissed my forehead sayang at hindi sa lips. Nakatingin lang ako sa kanya habang papalabas siya ng pinto pero bago nito isara ang pinto ay tumingin muna ito sa kanya and he winked at sinara na nito ang pinto.
Dahil doon namula nga ang pisngi ko. Iniling-iling ko lang ang ulo ko.
Kailangan kong hindi masyadong umasa kay Renzo na may nararamdaman din siya sa akin bukod sa lust.
Kailangan kong wag umasa dahil sa huli masasaktan lang ako at maiiwan.
-----------------------------------
Devon's POV
She was sleeping soundly. She looked like an angel.
Nagdadalawang isip ako kung gigisingin ko ba siya para kumain o hayaang matulog na lang siya. Naalala ko kung paano siya umyak kanina. I don't want to see her like that, Crying because of me. Mas gusto kong suntukin na lang niya ako sa mukha o pagsasapalin o kahit anong gusto niya sa aking gawin wag lang siyang umiyak.
Kanina gusto kong suntukin ang sarili ko dahil sa ginawa ko.
Ang laki kong gago. Sobrang gago ko!
Nakita niya pala ako kanina sa loob ng comfort room kasama si Heidi. It's been two days and I feel damn frustrated dahil hindi siya mawala sa isipan ko sa sistema ko.
I want her to be always in my arms & hold her tight to protect her from any harm.
Dahil sa hindi ko an alam dapat kong gawin ay nailabas koa ng frustation ko ng mag-aya si Heidi sa akin ng iyon nga. At that time when I was kissing Heidi all I could ever think of was kissing the luscious lips of Serena. Damn that! Heidi was no Serena, ni hindi niya magawang maikompara ang dalawa dahil mas malayong maganda sa panlabas at panloob si Serena. Heidi was nothing at all.
Kaya iniwan ko kaagad si Heidi at dumeritso sa parking lot and there seeing Serena with the arms in another guy. The same guy she always hang out with.
Hindi ko alam ang nangyari sa akin ng biglang nag-init ang ulo ng makita ko sila. He was hugging her. Gusto kong ilayo si Serena rito at suntukin ang walang hiyang lalaking yumayakap rito.
Ang ikinabigla niya ng maglakad ang mga ito papunta sa direction niya. Pero ang mas kinabigla niya ang makitang kagagaling lang nito sa pag-iyak.
The guy was hugging her because she was crying.
And I knew why was she crying. It was because of me.
Napatingin ako sa kotse niya. Flat nag dalawang harapang gulong.
Who did this to her car? I knew she love her car so much.
Mas nagalit ako ng magsalita ang lalaki at sinabing siya raw ang maghahatid kay Serena at mas pinili ni Serena na ang lalaking iyon ang maghatid rito.
Gusto kong sabihin sa pagmumukha ng lalaking iyon na ako lang naman ang asawa ng babaeng hawak-hawak mo. At iyon nga nasabi ko iyon at nagalit ata si Serena sa akin dahil sa ginawa ko.
Kanina ng makarating kami sa bahay, kinausap ko pero ayaw niya akong kausapin.
Mas gusto niya ba sa lalaking iyon kesa sa akin? Ayaw na ba niya sa akin? Nanghihinayang ba siyang hindi niya nakasama ang lalaking iyon?
Ikinagulat ko ang sinabi niya.
"Dahil wala ka at andoon siya. Wala ka sa tabi ko para sabihing magiging okay rin ang lahat. Wala ka sa tabi ko pero nandoon siya para sa akin ang dapat na ikaw gumagawa. Nasan ka?! Nasa kandungan ng ibang babae. Siguro akala mo hindi ko kayo nakitang naglalampungan sa loob comfort room sa lahat pa ng lugar yan pa pinili mo."
She was crying so hard and all I wanted was to kiss those tears away and hug her tightly.
Nagulat ako ng bigla niyang hinuli ang kamay ko na naglalandas sa mukha nito. Then she placed my hand in her two soft hands, tapos siniksik nito ang sarili nito sa kamay ko. God! She is just so beautiful.
"Dear wife, wake up now. Dinner is ready." Ginamit ko ang isa kong kamay para gisingin ito pero hindi talaga magising kaya kailangan ko na ang most effective way na pampagising.
-------------------------
Serena's POV
I was dreaming that Renzo was kissing me.
The way our lips collide, the way our tongue meet. It felt so true. It felt so right.
Nilagay ko ang kamay ko sa batok niya para mas lalo siyang madikit sa akin.
Panaginip pa ba ito?
Unti-unti kong binuka ang mga mata ko. The kiss we have shared is true and not just a dream.
"This method in waking you up is very effective." He smirked. At dahil sa sinabi nito ay alam kong sobrang pula na ng mukha ko ngayon.
"Bakit hindi mo na lang ako ginising sa normal na paraan?" Binalot ko ng kumot ang mukha ko pero tinggal lang nito iyon.
"Blushing suits you. I did that already and it didn't work so I moved to method B which is very effective." Dahil sa sinabi naman nito kaya lalong namula ang mukha ko na naging daan para tumawa ito.
Kung ganon ba naman ang pagkakagising sa kanya hindi pa siya papayag?
Aba swerte ko na.
Their dinner went good. Everything in that night was so good that she prayed they'll just stay like that. That both of them can be happy and contented with eachother not just by having sex.
A/N:
Comment? :))
BINABASA MO ANG
Wild Beat - BOOK 1 ✔
Romance"Can you love me?" Ang lumabas sa labi ni Serena Xhen na naging simula ng lahat. Dahil sa sobra niyang pagmamahal kay Devon Lorenzo Yan hindi niya napigilang isiwalat ang tinatagong nararamdaman para rito pati ang sarili ay inalay na niya para bigya...
