ADEN LİNA -gerçek ailem-

{33.}

Seeellaaaaammm aşklarrıımmmmm 

Nasılsınızz?

Umarım iyisinizdirr :))

33. Bölüm

"Abii nasılsın?" Dedim enerjik bir sesle,

"İyiyim Aden sen nasılsın?" 'İyiyim' dese de sesindeki halsizlik kendini gösteriyordu.

"Bende iyiyim de, sen neden geldin bugün bizim eve?"

"Sende bunu nasıl isteyebilirim bilmiyorum ama şunu bil istersen gitmeyiz ama gitmemiz lazım gibi duruyor." Dedi tedirginlikle,

"Abi çatlatmadan söyler misin artık! Nereye gitmemiz gerekiyor, neden istemeyeyim." 

"Annemiz, daha doğrusu benim annem ölmüş, yarın cenazesi var ve gitmemiz gerekiyor en azından benim gitmem zorunlu."

Meltem ölmüş müydü?

Nasıl?

Üzülüyor muydum?

Hayır, üzülmüyordum.

Sadece o kadına karşı olan kırgınlığım gömdüğüm yerden filiz vermeye başlamıştı. Ona karşı olan kızgınlığım, hayal kırıklıklarım gün yüzüne çıkmıştı.

"Aden? İyi misin abi?" 

Varlığını bile unuttuğum telefondan yükselen sesle kendime geldim. "Ha? İyiyim bende sen nasıl hissediyorsun kendini geleyim mi yanına."

"Ben... bilmiyorum Aden çok karışık hissediyorum. Üzülmemem gereken yerde üzülüyorum değmez boş ver önemseme o kadın sana kardeşine üzülmedi sen de ona üzülme diyorum ama olmuyor Lina."

"Abi, abim yanına geliyorum tamam mı bekle 15 dakikaya oradayım."

"Yorma kendini buraya kadar güzelim, iyiyim ben Ilgaz yanımda zaten."

"Ne yorulması yakışıklı o Ilgaz abiye söyle ben gelesine kadar sana bir şeyler içirmesin odun."

"Duyuyorum Lina, ne odunluğumu gördün pamuk gibi insanımdır ben."

"Ilgaz abi, abime dikkat et bak halsiz düşüp hasta etme abimi."

"15 dakika da bu kadar şey olmaz Lina."

"Sen 5 dakika da benim ağaç evimi yaktın be kapa çeneni."

"Haklı." Diyerek abimin sesi duyuldu telefonun ucundan, bende o sırada üstüme montumu giymiş odadan çıkıyordum.

"Ben kapatıyorum hadi öptüm." Dedim ve bir şey demelerine fırsat vermeden telefonu kapattım.

"Lina? Nereye bu saatte." 

Bora'nın sesiyle ona döndüm, abimin evine bırakabilir diye düşünüyorum.

"Beni abimin evine bırakabilir misin?"