sjans in visé/bankzitters fanfiction

35

Robbie
Vandaag gaan we voor de laatste keer skieen en morgen gaan we alweer naar huis. T was echt gezellig daar niet van, maar ik denk dat t voor Matthy wel echt genoeg is geweest. "Papa?" Ik kijk om van t ontbijt en zie Matthy in een boxer staan. Ogen op de vloer gericht en af en toe een snik. Ik kijk de jongens aan, die knikken en sta op. Ik loop naar Matthy en wrijf over zn rug. "Wat is er maatje" vraag ik zacht. Hij laat los en loopt richting zn kamer. Ik loop erachter aan en ga gehurkt voor hem zitten als ik zie dat hij op de rand van t bed zit. "Wat is er lieverd?" "Ik ben gewoon bang. Dalijk zeggen de jongens weer iets, bijvoorbeeld, degene die t laatste beneden is moet de volgende ronde naakt naar beneden. Ik wil dat niet, want ik ben altijd degene die pech heeft" snikt hij. Ik knik en wrijf over zn been. Ik denk dat hij dalijk nog gelijk heeft ook.

"Jongens de verliezer met steen, papier, schaar moet naakt van de piste af" roept Koen als we boven staan. Matthy knijpt mn hand samen, maar doet toch mee. Toch heeft hij verloren. "Ik ga dit niet doen" zegt hij. "Jawel Mat je hebt verloren" zegt Koen. Matthy schud fiks zn hoofd en als Koen streng op hem afloopt, drukt hij zich naar de grond. Hij maakt zich klein en ik hurk naast hem. "Lieverd t is oke" fluister ik. "Dat is t niet Robbie, iedere keer verlies ik in dit soort spelletjes en heb ik weer de pech erin en iedere keer moet ik dan weer perse naakt op beeld. Ik wil dat niet, niemand vraagt ooit 'ben je onzeker', 'gaat het wel echt met je'. Nee tuurlijk niet, maar wie boeit" roept hij. Ik wrijf over zn rug. "Ben je dan onzeker lieverd?" Hij knikt. "Hoe komt dat dan" vraag ik. "De comments onder mn insta of onder een video" snikt hij. Ik knik en neem hem in mn armen. "Wil je t wel proberen of echt liever niet" vraagt Koen. Matthy zucht. "Als ik daarna nooit meer dat hoef te doen en mn boxer aan mag laten" zegt Matthy. "Tuurlijk mag je je boxer aan maatje, dat weet je toch als we bij jou naakt zeggen is t met boxer. Dat hadden we toch zo afgesproken" zegt Koen. Matthy knikt en gaat staan.

Ik doe zn jas uit, waarna zn trui. Zn thermoshirtje laat ik nog even aan. Voorzichtig doe ik zn schoenen uit. Zn broek volgt en ik doe zn thermoshirt uit. Meteen bibbert hij van de kou. Ik doe snel zn thermobroek uit en zn schoenen weer aan. Hij doet t sjaaltje voor zn mond en oren en zet zn hem op. Koen en ik trekken hem overeind en hij klikt zich in zn skies. Zn handschoenen doe ik aan en geef hem zn stokken. "Goedzo maatje, gaat je nog" vraagt Koen. "K-koud" bibbert Matthy. Koen knikt en wrijft over de rug van hem heen. "We gaan gewoon rustig naar beneden en dan mag je je kleertjes weer aan" zegt Koen. Matthy knikt en rustig gaan we naar beneden. Matthy trilt en klappertand, maar ik laat t er even bij.

"We zijn er bijna" zeg ik tegen Matthy wiens huid helemaal rood is van de kou. Die zal morgen wel strondverkouden zijn. Als we dan eindelijk beneden zijn, help ik Matthy met t aandoen van zn kleren. "Hm?, doet de kou pijn of niet" vraag ik als ik zn schoenen uitdoe. Hij knikt en maakt zich klein, hopend dat hij t warmer krijgt. Ik pak zn jas en leg die over zn schouders. "Kom we doen even een broek aan" zegt Raoul die voor hem hurkt en doet de thermobroek aan. "Weet je hoe trots wij allemaal op jou zijn" zegt Milo met een glimlach. Matthy negeert t en legt zn handen net als een laar avonden geleden op zn oren. Meteen stopt iedereen met aanraken. Ik ga op de plaats van Raoul zitten en pak zn handen van zn oren. T zelfde als die avond wrijf ik weer over de rug van zn handen.

"Koen trek even zn trui over zn hoofd, wil je" zeg ik. Hij knikt en doet Matthy zn trui over t hoofdje van Matthy heen. Ik help hem met zn handen en trek hem rechtop, maar hij valt naar voren, tegen me op. Milo snapt de hint en trekt de broek van de jongen op. Ik tik hem op en Milo doet zn skibroek aan. Ik laat hem weer zakken en doe zn schoenen aan. "Lieverd, je hebt nu weer kleren aan" zeg ik. Hij knikt klein en geeft me een kusje. "Weer oke?" Hij schud zn hoofd maar loopt met ons mee richting de lift. Nu hopen dat de jongens hem een beetje met rust laten.

821 woorden