sjans in visé/bankzitters fanfiction

10

Matthy
Ik staar al 20 minuten naar dezelfde plek. Iedereen is in de woonkamer, behalve Lieve. Die ligt rustig op t bed van Robbie. Ze voelt zich nog steeds niet helemaal lekker en daarom wilt Robbie haar even in de gaten houden. Toch lukt t mij niet om gewoon gezellig mee te doen. Ik heb te lang 'normaal' moeten doen. Ik- het is gewoon weer teveel aan t worden en ik ga er onderdoor. Niemand heeft t door, maar t hoort bij mn autisme. Facking irritant maar ik kan er niks aandoen. Ik ben ermee geboren en ga ermee dood. Ik heb vaker zo'n moment gehad, maar de afgelopen 2 jaar niet meer. Ik heb toen ook met mezelf afgesproken een stapje terug te zetten, alleen is dan nu toch weer zo'n moment aangebroken.

"Maatje, kom je mee film kijken?" Er staat iemand in de deuropening, maar energie om te kijken wie, is er niet. Die energie kan ik beter besparen voor de tranen die zo gaan vallen. "Hey is alles oke?" Eindelijk vind mn blik een weg richting de deur en daar zie ik Koen staan. Ik haal mn schouders op. "Nee dus, ik zal Robbie wel halen." En weg is ie. Ik draai mn blik weer en staar weer naar datzelfde punt. De tranen branden in mn ogen, maar toch vinden ze geen weg naar buiten.

"Hey lieverd ik ben er, je had me nodig" hoor ik Robbie. Ik voel t bed indeuken, maar reactie geven lukt niet. "Hey lieverd hoor je mij, heb je iets nodig" zegt hij en zet me op zn schoot. Ik leg mn hoofd tegen zn borstbeen en maak figuurtjes op zn borst. Alles om rustig te worden, wat energie op te halen en te laten merken dat ik niet wil praten. "Schat, praat tegen me, wat zit je dwars" zegt hij. Ik negeer de woorden volledig en maak rondjes, bloemetjes, hartjes, een paar pogingen tot sterren, maar voornamelijk heel veel rondjes.

"Lieverd we zitten al een tijdje zo, vertel me wat er is" dringt Robbie door. De eerste traan valt nu. Al snel ook een tweede en derde. Ik draai mn hoofd in zn borst en ontplof helemaal. "Hoofd, vol, autisme, energie." De enige woorden die eruit komen tijdens het snikken door. "Heb je zo'n autistisch aanvalletje als t te veel is voor je" vraagt hij. Ik knik en bijt op mn lip om niet verder te huilen. "Dat is oke lieverd, laat alles er maar uit. Ik ben en blijf bij je" zegt hij. Ik stop met bijten op mn onderlip en barst helemaal uit.

1,5 uur. Dat is hoelang ik in de armen van Robbie heb uitgehuild. "Is t weer wat beter" vraagt hij. Ik knik en kijk op in zn bezorgde, maar rustgevende ogen. Hij veegt mn tranen weg en geeft me een kusje. "Wil je nog eventjes mee naar de woonkamer" vraagt hij. "Mag ik eerst even douchen" vraag ik zacht. Hij knikt en tilt me naar de kast, waar hij een boxer pakt en we naar de badkamer lopen. Hij zet me neer en loopt naar de douche. Ik ga op de grond zitten als ik merk dat ik geen energie heb om te blijven staan. "Zal ik maar met je meegaan" zegt hij. Ik kijk hem vies aan. "Hey je hoeft je niet te schamen oke, t is oke" zegt hij. Ik knik en laat me door hem uitkleden. Als hij zich ook uit heeft gekleed, tilt hij me op. Ik sla mn benen om zn middel en rust mn hoofd tegen zn borst.

"Robbie" zeg ik zacht terwijl hij me naar de woonkamer tilt. "Wat is er lieverd?" "Ik wil eigenlijk vanavond niet alleen slapen" zeg ik zacht. "Dat is oke maatje, maar Lieve die slaapt bij mij" zegt hij. "Weet ik en dat snap ik, maar mag ik dan bij een van de andere jongens" vraag ik. "Tuurlijk maatje, maar je mag altijd naar me toe komen he" zegt hij zacht. Ik knik en we gaan naast Koen zitten. "Gaat ie weer" vraagt Koen. Ik knik. "Maar mag ik vanavond bij jou slapen" vraag ik zacht. "Tuurlijk maatje, wil je al naar bed of blijf je nog eventjes wakker" vraagt hij. Ik kijk naar beneden. "Ik snap t al maatje, zullen we dan gaan?" Ik knik en kijk naar Rob. Hij geeft me een kusje. "Welterusten lieverd" zegt hij.

We, nouja Koen, stapt de kamer in met mij in zn armen. Hij zet me op bed. "Je vind t oke als ik gewoon in een boxer slaap of zeg je liever een shirt aan" vraagt hij. "Is prima, maar mag ik wel een shirt" vraag ik. Hij knikt en geeft me een schoon shirt. Hij is iets te groot, maar ik kan ermee leven. Hij komt bij me liggen in zn boxer. We gaan liggen en ik leg me veilig in zn armen. Zo liggen we lepeltje lepeltje. Zn hand komt onder mn shirt en hij wrijft over mn buik en borst. Ik draai me in zn armen om en leg mn hoofd tegen zn borst. Nu wrijft hij over mn rug. "T is oke maatje, ga maar slapen en als er iets is maak je me wakker" fluisterd hij. Ik knik en graaf iets meer tegen hem aan. Ik sluit mn ogen en stop mn duim in mn mond. T geeft rust oke. Ik ben geen klein kind meer, ja! Koen blijft rustig over mn rug wrijven.

De deur gaat open en ik kijk meteen om. Ik zie Robbie staan met mn oude knuffel. "Ik dacht misschien vind je t wel even fijn om deze weer bij je te hebben" zegt hij zacht. Ik knik en pak hem aan. Ik druk hem stevig tegen mn borst en sabbel rustig door op mn duim. "Dankjewel" brabbel ik. Robbie knikt en gaat weer. Ik druk me iets meer tegen Koen aan en sluit mn ogen weer. Langzaam voel ik mezelf steeds iets meer weg dommelen.

1000 woorden