"Sakın, sakın Ala, aklının ucundan dâhi geçirme." Diye burnundan soludu.
Sinirle bir adım attım. İşaret parmağımı doğrulttum. "Sakın Yüzbaşı, sakın ola bana o isim ile seslenme. Senin o ismi demeye artık hakkın yok! Balca'yım ben anladın mı?!"
Sende...
Gülümsedim, çünkü babam ve abimden sonra kimse saçlarıma sevmek için dokunmadı, ya dövmek için ya da kendi çıkarları için dokunmuştu.
Kimseye saçımı dokundurtmamıştım, iyi ya da kötü niyetli olsun. Dokunan kişiler benim canımı yakmaktan başka bir şey yapmamıştı.
Sevdiğim adama baktım, korkarcasına tarıyordu saçlarımı. Tararken takılmasından bile korkuyordu.
Gözümden yaş aktığını farketmedim. Ama Karan görmüştü, direk yanıma eğildi ve elini yanağıma koydu.
"Yavrum? İyi misin?" Gülümseyerek başımı salladım.
Gülümsediğimi gördüğünde yüzünde bir rahatlama hissi vardı. Dudaklarını alnıma bastırdı ve geri çekildi.
Ayağa kalktı ve elini uzattı, elini tuttum ve kalktım.
"Hazırsan çıkalım, geç kalmayalım konağa."
"Tamam, ama sen aşağı in Sena ile beni bekle bişeyler demem lazım size. Tamam mı?" Dediğimde gülüşü büyüdü. Kafasını salladı ve hızla yanağımdan öpüp oturma odasına kaçtı.
Manyak.
Aynaya geçip tekrar kendime baktım. Gayet güzel görünüyordum, tam bir iş kadını kombini yapmıştım.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
*Balca'nın giydiği. Topuklular biraz daha kısa olabilir istediğiniz gibi canlandırın.*
Çantamı alıp odaya geçtim, Sena ve Karan'ın karşındaki masaya oturdum.
"Sizden isteğim var. Zincir ile olanları bir siz biliyorsunuz, sizden isteğim ise sakin olmanız. Unutmayın bu bir operasyon, riske giremeyiz. Bizi tanımıyorlar lakin tedbiri elden bırakmamak lazım."
Sena'ya baktım, elini yumruk yapmıştı. Sinirliydi, haklıydı. Kafasını ağır ağır salladı. Ayağa kalktı. "Ben arabanın oraya geçiyorum bir sigara içmem lazım dar geldi ev." Diyip hızla evden çıktı. Ağlıyıcaktı.
