İki Yanlış Bir Doğru

9.Bölüm

Yangınları kim söndürür desem ne derdiniz?Gerçi niye soruyorsam hepiniz itfaiye derdiniz. Benim kalbimdeki yangını harlayanda söndüren de oydu.Hem de tek bir hareketiyle kalbimdeki yangını buza çevirdi. Artık ona güvenebileceğimi en önemlisi sevebileceğime inanmıyorum.

Herşey nasıl buraya kadar geldi bilmiyorum. Ama hep kendimi şu sözlerle teselli ediyorum." Artık bitti Asel , yeni bir hayat kuracaksın. Geçmişe değil önüne , geleceğine bak."diyorum. Çünkü geleceğim geçmişimden daha aydınlık. Sırf bu yüzden babamı ikna edip Fransa'ya halamın yanına gidiyorum.

Karan'ın söylediği sözden sonra ona bir kere olsun bakmadan güvenlik yardımıyla uçağa geçtim. Son söylediği söz hala beynimde yankılanıyordu. Daha fazla bu sese katlanamayacağımdan çantamın iç cebinden kulaklığmı çıkarıp kulağıma taktım. Müzik listeme girip rastgele bir şarkı açıp gözlerimi biraz olsun dinlendirmek amacıyla kapadım.

🦋

🦋

🦋

20 dakika sonra gözlerimi açtığımda yanımda bir kadın oturuyordu. Aslında uyanmamın bir sebebi vardı. O da kadının elinde tuttuğu küçük çocuk. Sanırım 1 ya da 2 yaşındaydı . Tatlıydı ama ağlıyordu ve ben ağlayan çocukları sevmem. Tam oh ne güzel uyuyorum, biraz olsun kafamı dinlendiriyor derken bu olmaz ama. Kadın bana mahcup bir şekilde bakıp bebeğini susturuyordu. Ama nafile mübarek sanırsın kıçı yanıyo bu ne ya. Kadına bakıp konuştum.

" Merhaba, isterseniz bir de ben deniyim belki susar."

"Ohh! Teşekkür ederim. Seni de uyandırdık çok mahcup oldum şimdi."

Hafif gülümsedim ve önemli değil der gibi başımı salladım. Hala uçağın havalanmafığını fark ettiğimde yanımdan geçen hostesi durdurup sordum.

"Bakar mısınız?"

Kadın bana doğru dönüp gülümsedi.

"Buyrun efendim."

"Uçağın kalkması gerekmiyor muydu neden hala havalanmadı?"

"Efendim son bir yolcumuz kaldı. Birazdan kalkar uçak."

Kadına gülümseyip konuştum.

" Teşekkür ederim."

Kadında rica edip ilerlemeye devam etti. Aslında şimdi koltuklara bakınca hepsinin dolu olduğunu gördüm ama bir tek benim oturduğum tarafın cam bölümündeki koltuk boştu. Demek ki o yolcu buraya oturacaktı. Ki tahmin ettiğim gibi de oldu. Benim olduğum koltuğa doğru benim yaşlarda bir kız yaklaşıyordu. Yanıma ulaştığında çantalarını yerleştirip yan tarafıma oturdu. Şuan iki kişinin arasında oturuyordum. Elimdeki çocuk tekrar ağlamaya başlayınca yanımdaki kız bana bakıp konuştu.

"Kardeşin mı?"

Diye sorunca içim bir buruklaştı çünkü onun sormasıyla aklıma Sare geldi . Onu çok özlicem ama benim ordan uzaklaşmam gerekiyordu. Kızın sorusunu bekletmeden cevap verdim.

"Hayır."

"Anladım. Bu arada ben Nisa ."

"Ben de Asel . Memnun oldum."