Αναστασία

Ταξιδάκι?

Κάθομαι στην άμμο με τον Ίωνα ενώ εγώ κοιτάζω την θάλασσα με τα κύματα...

Έχει πολλά κύματα...

Παρά πολλά κύματα...

Είναι μέσα Οκτωβρίου... Για αυτό μάλλον...

Και έχει αρχίσει να κάνει και πολύ κρυο...

Δεν έχω ξανά έρθει στην θάλασσα...

Πρώτη φορά έρχομαι...

Στο χωριό μου δεν είχαμε...

Όμορφα είναι εδώ...

Ήρεμα...

Μόνο τα κυματα...

Μόνο ο ήχος απο τα κυματα ακουγεται...

Και είναι ωραία...

Πολύ πολύ ωραία...

Ωραία θα ήταν να μείνω εδώ... Εδώ για πάντα...

Να βλέπω την θάλασσα και να ακουω τον ήχο των κυμάτων...

"Κοκκινοσκουφίτσα... Είσαι... Καλυτερα?" Ακουω τον Ίωνα να με ρωτάει και γνέφω με απορία.

"Δεν ξέρω... Η αλήθεια είναι... Ότι... Νομίζω... Ότι... Ο πόνος... Έχει αρχίσει να περνάει..." Του απαντάω χωρίς να πάρω το βλέμμα μου από την θάλασσα...

"Όταν δεν νιώθεις... Δεν πονάς... Άρα... Υποθέτω... Ότι είσαι καλά..." Συνεχίζω να του λέω και εκείνος χαιδευει ξανά τα κόκκινα μαλλιά μου.

"Μικρουλα... Ξέρω... Ότι όλο αυτό... Είναι... Απαίσιο... Αλλά... Μην κάνεις το λάθος... Και... Κλεισεις τα συναισθήματα σου... Η μάλλον... Να μην εκφράσεις όλα όσα νιώθεις... Ο πόνος... Δεν περναει απλά αν τον αγνοούμε... Αντιθέτως... Μεγαλώνει... Και σιγά σιγά... Αρχίζει να σε τρώει..." Μου λέει εκείνος.

"Δεν... Δεν είναι... Ότι... Το προσπαθώ... Απλά... Δεν... Δεν νιώθω τίποτα... Απλά... Εδώ ένα βάρος... Έναν κόμπο στον λαιμό... Σαν να με πνίγουν... Αλλά κλάμα... Δάκρυα... Τίποτα από αυτά... Δεν βγαίνουν..." Του εξηγώ και εκείνος αφήνει μια ανάσα.

"Τι σκέφτεσαι?" Με ρωτάει και γελάω λιγάκι.

"Ότι θα ήθελα να είμαι γοργόνα... Και να ζουσα μέσα στην θάλασσα..." Του απαντάω και γελάει και εκείνος.

"Η Άριελ θα ήσουν λογικά." Μου λέει και το σκέφτομαι λιγάκι.

"Μμμ... Κοίτα... Αν και η αγαπημένη μου ηταν η Ραπουνζέλ... Λατρευω την Άριελ οπότε εντάξει... Το δέχομαι..." Του λέω.

"Και εμένα... Η Ραπουνζέλ ήταν η αγαπημένη μου είναι." Μου απαντάει και γυρνάω και τον κοιτάζω με απορία.