İMKÂNSIZIN AŞKI

yılbaşı 2.0~

Süprizzzzzz
Ben geldim. Hadi biran önce bölüme geçin.

Keyifli okumalar...

(Yıl başı günü.)

Neden bir insan karanlıktan korktuğu halde, karanlığa aşık olduğunu söyler? Veya neden bir kere karanlıkta kaldığında, daima o karanlığa hapsolacağını, asla aydınlığa kavuşamayacağını zanneder? Hiç bir duygu, düşünce, davranış anlamsız değildir. Herşeyin, heryerin, her durumun bir anlamı mutlaka vardır. Hiçbir şey nedensiz değildir.

Bir kişi karanlığı sevdiğini söylerken, karanlıktan korkmamayıda göze almalı. Bir insan içini hiç kimseyle paylaşmazken, yanlız kalmayıda hesaba katmalı.

Tıpkı benim gibi...

Bende önceden dünya sadece abim, uzay ve geceden ibaret sanıyordum. Gözlerimi, kalbimi, ruhumu dışarıya karşı kapatmıştım. Tâki üniversite için antalyaya taşınana kadar. Ondan sonra herşey çok değişti. Çevreye, insanlara, dışarıya vb. Olan bakış açım tamamıyla olmasada belirli bir düzeyde değişiklik gösterdi. Bu durumu istesemde inkar edemem. Sizede önerim, hayatı, hayatınızı belirli birkaç şey, birkaç insandan ibaret sanmayın... kendinizi yeniliğe kapatmayın. Tam aksine, daima yeni şeyler öğrenin, yeni yerler keşfedin, yeni insanlarla tanışın. Emin olun o zaman daha farklı hissedeceksiniz...

"Hazır mısın?" Gece'nin sesiyle botlarımın bağcıklarını bağlayıp ayağa kalktık ve kafamı olumlu ablamda salladım. "Evet, hazırım da nereye gidiyoruz ya? daha yeni geldik zaten. " diye konuştuğumda gözlerini devirmişti. "Çok mızmızlanıyorsun. Mızmızlanma!" Diyerek yürümeye başladığında bende arkasından oflayarak ilerledim. Dışarı çıktığımızda gece' nin arabaya yöneldiğini görmüştüm. "Gideceğimiz yer uzak mı?" Diye sorduğumda "arabayla 20 dakikaya varırız." Demişti. Kafamı sallayarak bende arkasından arabadaki yerimi aldım. Ve yola koyulmaya başladık.

Moralim hiç yoktu. Bugün yılbaşıydı ve benim ailemsiz ilk yılbaşımdı. Her sene ben, uzay ve abim toplanıp annemleri evden gönderdikten sonra, çok eğlenceli bir gece geçirirdik.
- evet, o zamanlarda da bensiz birşey yapamıyorlardı.- ne bileyim, ilk defa onlarsız olunca değişik hissediyordu insan. Hayır yani ben onlar uyuyorlardır diye sabahtan aramadım. Saat öğleden sonra 3 olmuş ama onlarda da tık yoktu. E ama bende kumru isem görürdü onlar.

Daha ne yapacağıma karar vermedim ama, ben birşeyler bulurdum.

Gece ile 20 dakikalık yolun benim merak içeren, onun ise beni tabiri caizse bir tarafına takmayışı ile son bulmuştu. "Nereye geldik gece böyle?" Diye sorduğumda gece kaşları ile karşımdaki kafe tarzı bir yeri gösterdik. "Ne dersem diyeyim seni evden çıkaramayacağımı bildiğim için birşey demedim. Ama bence sıcak, tarçınlı bir salepe hayır diyemezsin? " diye konuştuğunda "evde de salep vardı. Ama..." deyip karşımdaki kafeye bir göz atmıştım. Madem buraya kadar gelmiştik. " madem geldik, hesaplar sende." Dedim ve arkama bakmadan kafeye doğru yürüdüm. Arkamdan "sen dua et güzel teklifler aldım yoksa işin zordu." Diye mırıldandığını duysamda umursamadım ve yürümeye devam ettim. Kafeden içeri girdiğinde oturabilecek güzel bir yer bakarken gece koluma dokunup "bak şansımıza şöminenin yanı boş." Dediğinde çoktan o tarafa yürümeye başlamıştı. Bende gidip yanına oturduğumda garsonda gelmişti. Siparişlerimizi verip konuşmaya başladığımızda az önce ki garson elinde 1 fidan orkide ile tepemizde dikildiğinde kaşlarımı çatıp ona bakmıştım. "Şey, bunu karşı masadaki beyfendi size gönderdi." Diyerek orkideyi bana uzattığında hala yüzüne bakıyordum. Bakışlarımı gösterdiği yer çevirdiğimde siyah kapşonlu bir ceket ve kafasında şapkası olan bir adam ile karşılaştım. Daha doğrusu, arkası dönük olduğu için bir adet sırt ile "Siz o, orkideyi kendisine geri verin lütfen!" Diyerek önüme döndüğümde elindeki orkideyi masaya bırakıp uzaklaştı. Ben şaşkınlık ile aramasından bakarken gece' nin yüzünde muzip bir gülümseme vardı. " neye gülüyorsun acaba?" Diye konuştuğumda " kızım hangi ortama girsek göz kamaştırıyorsun, bak kıskanıyorum he!" Diye gülmeye devam ettiğinde bende gülmüştüm. Sinirlerim bozulmuştu ya!