Sprakeloos (One Direction fanfiction Dutch)

Hoofdstuk 26: Terug

Terug

Myley's POV:

De vlucht in het vliegtuig was... redelijk comforabel. De man die me de helikopter in gehesen had was met me mee gevlogen en had me geen seconde uit het oog verloren. Toen ik na een paar uur uit het vliegtuig stapte was ik redelijk uitgerust, want ik had geslapen in het vliegtuig, de rest van de helikopter vlucht, eigenlijk zowat de hele tijd.

Ik wreef nog even extra in mijn ogen, en wachtte tot de man zijn koffer had gepakt, voordat hij me voorging een andere hal in.

Vlak voor de ingang keek hij me vragend aan.
'Klaar om je vrienden en familie weer te zien?' vroeg hij. Zijn naam was Mark, wist ik ondertussen.

Mark glimlachtte, en ik knikte. Ja. En ik kon niet wachtten.

Mark opende de deur, en meteen werd ik begroet door vrolijk geblaf dat ik meteen herkende.

Ik ging door mijn knieën en Resa likte blij mijn gezicht, terwijl ik haar omhelsde. Ik humde in haar vacht terwijl ik haar natuurlijke geur rook, gemengt met shampoo. Iemand heeft haar willen opfrissen. Ik grijnsde.

Mark was door gelopen terwijl ik in de deuropening Resa omhelsde. Ik hoorde stemmen, maar negeerde die, en toen riep een meisjes stem blij:

'MYLEY!' Ik gaf Resa een kusje op haar neus, en ze begon meteen weer te blaffen en om me heen te springen terwijl ik grijnzend opstond. Nog maar net op tijd om Nancy op te vangen terwijl die op me af stormde en me bijna plette in een omhelzing.

Ik beantwoordde haar omhelzing terwijl ik haar bekende geur ook opsnoof, en haar blije stem door het dolle heen verhalen hoorde vertellen. Het enige wat ik kon doen was glimlachen.

Toen Nancy na tien minuten besloot om me op arm lengte afstand van zich af te houden om me te bekijken zag ik de vijf jongens verderop staan. Ze keken glimlachend toe terwijl ik door Nancy gekeurd werd. Ik kreeg het zelfs voor elkaar om met mijn vinger tegen mijn hoofd te tikken, met mijn ogen te rollen, en naar Nancy te wijzen zonder dat ze het door had.

De jongens, aan de andere kant, schatterden het uit.

Nancy draaide zich om, en keek hen vragend aan. Ik grijnsde, en schudde mijn hoofd.

Terwijl Nancy zich afvroeg wat ze gemist had zag ik mijn oom staan.

Oom Nico stond afgezonderd in een hoekje naar me te kijken, waarschijnlijk verwachtend dat ik eerst de jongens zou begroeten. In plaats daarvan liep ik naar hem toe, en omhelsde hem.

'Ik heb je gemist,' fluisterde hij zacht in mijn oor, terwijl hij de omhelzing beantwoordde.

Ik knikte, en leunde achterover. Ik pruste wat met de ketting om mijn hals en haalde het amulet te voorschijn.

Oom nam het van me over, en opende het.
'Het is van je moeder geweest. Je vader dacht dat ze het verloren had. Hoe kom je eraan?' vroeg oom. Hij overhandigde me een boekje en pen om mijn antwoord te schrijven.

Toen probeerde ik het voor het eerst. Ik probeerde voor het eerst in mijn leven iets tegen een ander te zeggen en dit werd het:

'Edwart,' alleen een hele zachte 'd' en 't'.  Resa blafte bij het geluid van mijn stem, en dartelde om me heen.

De ogen van mijn oom werder groot en zijn mond viel open.

'H-Hoe-hoe kan... huh?' vroeg hij zwakjes.

Ik nam het boekje en pen van hem over, en noteerde wat:

I went fishing and fell in my back. Heard something snap, and could make sounds after that! :)