Sprakeloos (One Direction fanfiction Dutch)

Hoofdstuk 15: onwillend ontsnappen

onwillend ontsnappen

Myley's POV

De volgende dag werd ik wakker, liggend op het bed. Louis had een arm om mijn schouder geslagen en Resa lag over onze voeten te slapen. Te moe om op te staan sloot ik mijn ogen weer, en besloot ik om nog een beetje te slapen.  Ook omdat ieder ander nog sliep, en nik niemand wou wakker maken.

Ik had mijn ogen echter nog maar net gesloten toen ik ze groot van schrik weer open deed.

Resa sprong boos en grommend op de grond naar de deur gericht, en Louis en ik zaten meteen rechtop, terwijl Louis me beschermend achter zijn rug duwde.

'The girl,' gromde Edward naar Louis, terwijl hij een stap in de kamer deed.

Louis schudde zijn hoofd.

'NOW!' riep Edward.

Resa blafte geschrokken, en hapte naar zijn voeten.

Edward schopte naar de wolf, en raakte haar tegen haar snuit. Huilend trok het dier zich terug.

Ik trok mijn arm uit Louis' greep en maakte me uit de voeten in de richting van Resa.

'YOU COME OVER HERE!!!!!!!' schreeuwde Edward.

Ik negeerde hem, terwijl mijn hart bonkte in mijn keel van angst. Ik pakte Resa's snuit, en bekeek hem, bezorgt of ze ook gewond was. Ik zag geen enkele verwonding, en was opgelucht.

Ik voelde een arm om mijn middel, en Edward trok me bij de wolf weg. Hij sleurde me naar de deur, Maar ik vocht tegen hem. Ik worstelde en probeerdde los te komen.

Louis sprong ook op van het bed, en rende naar de deur. Ik begreep de hint en liet me meteen meesleuren.

'Don't! come here!!!' schreeuwde Edward naar Louis die de andere kamer instormde en meteen naar de buitendeur vloog.

Edward rende achter hem aan en vergat mij. Ik rende terug de kamer in en knipte met mijn vinger, en meteen kwam Resa achter me aan.

We renden achter Edward en Louis aan, die de stoffige wegafrende, met Edward dicht op zijn hielen.

Het huisje waar we in verbleven lag op een open veld, met aan de randen omringt door bomen. De weg liep ook het bos in, waar Louis al bijna was.

Resa was enthousiast over haar ontsnappen en begon te blaffen. Edward stopte meteen, en leek zich te herinneren dat ik er ook nog was. Hij aarzelde even, en rende toen terug.

Ik was meteen weg. Ik rende de opengrasvlakte af, zo hard ik kon, in de richting van het bos. Mijn hart racete nog steeds, maar nu van opwinding.

Ontsnappen, ontsnappen, dat was het enige wat ik kon denken.

Ik keek achterom en zag Edward op me inlopen. Ik zette mijn voeten zonodig nog in een versnelling hoger, en ik zag niet meer waar ik ze neerzette. Ik rende willekeurig.

Louis was aan de andere kant aan de rand van het bos. Hij schreeuwde naar me dat ik harder moest rennen, maar mijn conditie was niet altijd het beste geweest.

Toen gebeurde het.

'NO!' riep Louis wanhopig, terwijl hij ondertussen achter Edward en mij aan was gegaan.

Resa blafte woest en Edward grijnsde en remde af.

Ik struikelde. Ik had de steen niet zien liggen, en zette mijn voet erop. Hij kantelde en ik ging vol door mij enkel, verloor mijn evenwicht, en klapte voorover.

Resa bleef naast me staan, en blafte naar me. Ik probeerde overeind te komen maar mijn enkel hield het niet.

Edward greep me bij mijn arm en hees me omhoog. Ik begon stil te huilen terwijl de teleurstelling over me heen spoelde dat ik niet ontsnapt was, en de pijn in mijn been door mijn hele lichaam ging. Louis kwam ook op me afrennen, en Edward's grijns werd breder.

'Coming back for the girl? you're a real Gentlemen,'  grijnsde Edward terwijl hij naar de arm van Louis graaide.

Ik trok hem bij Louis weg en hij miste de arm.

Resa blafte naar Edward terwijl ze om ons heen sprong.

Waarom vluchtten ze niet? Ga! Ga dan!! GA! Ik wou dat ik kon roepen.

Ik hapte en schopte naar Resa, en probeerde haar duidelijk te maken dat ze moest maken dat ze weg kwam. Resa trok zich terug, maar begreep het niet.

Louis wel.

Hij deed nog één poging om mij mee te trekken, maar dat liet Edward niet toe, terwijl hij pogingen deed om Louis te pakken. Louis sprong aan de kant, rende naar Resa, en trok haar aan de halsband om haar hals die ze van Edward had gekregen weg.

Edward gromde gefrustreerd, terwijl ik huilend naast hem in elkaar zakte.

'This means that we have to move again. But that's okay. I didn't like the place anyway,' zei Edward tegen mij.

'Let's go,' Hij trok me mee, en hinkend en huilend strompelde ik achter hem aan, terug naar het huisje. Louis en Resa stonden aan de rand van het bos toe te kijken, Resa blaffend van woede, Louis met een machteloze blik in zijn ogen.

Edward duwde me de auto in, zonder maar naar het huisje om te kijken, en stapte zelf ook in. De motor werd gestart, en hij reed weg.

'That stupid dog,' mompelde Edward.

Ik ging liggen op de achterbank, en huilde in stilte.

Weer bijna. Waarom mislukte het elke keer weer? En waarom wilde Louis niet ontsnappen?

En Resa? waarom gingen ze niet voor de vrijheid?

Maar ergens was ze opgelucht. Nu had ze weer net zoveel verantwoordelijkheid als eerst. Gewoon zichzelf. Nu hoefde ze zich niet meer schuldig te voelen voor Louis, omdat ze hem hierin gesleept had. Hij zou de bewoonde wereld vinden.

Daar vertrouwde ze op.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik zei toch dat ik het volgende hoofdstuk al klaar had! ;)

xxxxxxxx