Sprakeloos (One Direction fanfiction Dutch)

Hoofdsutk 20: Eindelijk!

Eindelijk!:

De knal doorboorde alles wat ze leek te horen. Van het gelach van Edward tot het gejuich van de fans op de nog steeds aanstaande tv.

Edward schrok en keek op. De grijns verdween meteen van zijn gezich toen hij zag hoe Myley het slot van de deur kapot hat geschoten, en er met een tas vandoorging die ze duidelijk gewoon van een stoel had geplukt.

Hij vloekte, sprong op, en zette de achtervolging in.

Zodra Myley het schot had gelost voelde ze even niets meer. Ze wist pas dat ze buiten was toen ze de koude regendruppels in haar gezicht voelde, en in plaats van het gemakkelijke pad, rende ze gewoon tussen de bomen door. willekeurige richtingen. langs de dennebomen, terwijl ze Edward achter zich hoorde tieren en schelden.

langzaam stierf zijn geschreeuw af, en wist ze dat ze gewonnen had. Maar ze had een steek in haar zij, was gewon in haar schouder, en het regende.

In plaats van de volle snelheid te nemen die ze eerst had, ging ze in een rustig joggend tempo verder, terwijl ze langs bomen en struikjes, kleine beekjes die stroomden van het regenwater en greppels en heuvels liep. Het bos leek eeuwig door te gaan, en Myley had geen idee waar ze was en waar ze naartoe ging. Ze hoopte alleen zo ver weg als mogelijk bij Edward vandaan te komen.

Het was laat in de avond toen Myley tegen de boom aanstond te leunen. Het was de eerste echte pauze die ze had genomen. haar borstkas ging op en neer, en pomte de zuurstof naar binnen.  Ze veegde het zweet en de regendruppels van haar voorhoofd, en voelde met een pijnlijk gezicht aan haar schouder.

Het was al donker, en Myley wist niet wat ze moest doen. Misschien moest ze maar gaan slapen, maar misschien vond Edward haar dan ook wel.

Myley besloot nog even door te lopen, maar dan in een rustig tempo. Ze liep verder tot ze een omgevallen denneboom zag, waarbij de wortels mee omhoog gekomen waren.

Haastig liep ze ernaar toe, en liet ze zich tegen de natte modder aanvallen.

Bijna meteen gingen haar ogen dicht. Moe, uitgeput, gewond, maar vrij. En dat was waar het haar om ging.

****************************************************************************************************

Toen Myley de volgende dag gewekt werd door het zingen van de vogels was ze in een opperbest humeur, ondanks de stekende pijn in haar schouder.

Ze had een tas in het huisje kunnen grijpen en was nieuwsgierig naar de inhoud.

Ze opende de rits, en haalde er een fles met water, een portomonee met Edwards pasjes en geld, een chocolade reep, en tot haar grote vreugde, een telefoon uit.

Wanhopig liet ze het scherm oplichten en wierp er een blik op. Ze zag de datum, de tijd, en dat ze geen bereik had.

Als ze had kunnen vloeken dan had ze dat gedaan. Maar dat kon ze niet, dus werd er een reeks scheldwoorden door haar hoofd gelanceerd.

Nam een klein slokje uit de fles en een klein stukje chocola, voordat ze alles weer inpakte en weer ging staan.

Ze hees de tas over haar schouder en begon met lopen.

Ze liep langs bomen, en dronk uit stromende beekjes. Ze bekeek haar schouder meerdere keren, maar probeerde hem het grootste gedeelte te negeren. Ze rende sommige stukken, en genoot van de frisse natuur. Het was opgehouden met regenen.

Het rook heerlijk in het bos en Myley liep zo stil ze kon om de natuur haar eigen geluiden te laten houden.

Soms was ze alles behalve stil.

In haar hoofd werd What Makes You Beautifull afgespeeld en afgespeeld en herhaald en herhaald, en als het haar niet lukte om het lied te negeren dan huppelde ze door het bos.

In de namiddag, zag Myley eindelijk echt weer de zon. Genietend van zijn warmte stond ze op de open vlakte. Met haar ogen gesloten, luisterend en voelend.

Haar gehoor was nog nooit zo scherp geweest, nu ze geen onnatuurlijke geluiden hoorde. Ze kon de vogels horen vliegen, en de konijnen horen rennen.

Eindelijk vrij!