Sprakeloos (One Direction fanfiction Dutch)

Hoofdstuk 6: terug naar Nancy

terug naar Nancy

'Wie had je trouwens aan de telefoon toen ik je riep?' vroeg mijn moeder, terwijl ik Fruit Ninja op mijn samsung speelde.

'Oh, Ehm, vanmiddag?' Ik was zo geconcentreerd dat ik niet begreep wie ze bedoelde.

'Ja, toen ik je riep voor het eten,' zei mijn moeder ongeduldig. We zaten in de auto op weg naar Myley's oom. Ik zat in de pasagiers stoel, en mijn moeder stuurde de auto over de slingerige weg tussen de dorpen door. Myley haar oom woonde buiten de stad, in een redelijk groot huis, waar naast hij en Myley nog wel zes anderen konden verblijven. 

'Oh, dat was One Direction. Ze vroegen zich af hoe het met me ging, en ze wilden wat meer weten over Myley. Ze wisten niet veel over haar, en vonden dat respectloos. Denk ik,' Ik was met Fruit Ninja bezig om afleiding te hebben. Speelde ik het spel niet, dat zat ik te nagelbijten omdat én One Direction me persoonlijk gebeld had, én Myley nog steeds van de aardbodem verdwenen was.

'Meen je dat? Wat aardig. Ik heb het altijd al goeie jongens gevonden. Zo leken ze in elk geval. Aardig en zorgzaam. Als je bijvoorbeeld naar een concert van iemand anders was gegaan had ik je nooit gelaten,'

Typisch mijn moeder. Altijd zo overdreven zorgzaam. Natuurlijk had ze me dan wel gelaten, ze wil me alleen maar laten denken dat ze heel terughoudend is over mijn uitgaansleven, en dat ze superbang is dat ik iets overkom. Ze is ook wel bang, maar ze overdrijft altijd met woorden. Gelukkig niet met daden. En ik was ook blij dat ze One Direction mocht.

De auto minderde vaart, en we reden het pakeerterrein voor het huis op. Mijn moeder pakeerde de auto, en we stapten uit. Ik stopte mijn mobiel weg, Teleurgesteld over mijn score, en liep naast mijn moeder naar de deur.

'Ik ben zenuwachtig,' mompelde ik.

'Je bent de laatste tijd altijd zenuwachtig als we naar Nico gaan. Je voelt je nog steeds schuldig, al kun je er niets aan doen,' zuchtte mijn moeder terwijl ze op de bel drukte. Nico was de naam van Myley's oom.

Na een paar minuten deed Nico de deur open. Zijn baardje was grijzer dan normaal, en zijn gewoonlijke kleine mollige lichaam was niet meer mollig. Myley zou meteen commentaar hebben op haar oom. Hij was een lekkere eter, en Myley wilde ook niets anders voor hem dan dat hij van zijn eten genoot. Het was duidelijk dat hij dat nu niet meer deed.

'Ah, Ik verwachtte jullie al. De thee staat klaar. Kom binnen,'  Nico deed een stap aan de kant, zodat ik en mij moeder de ruime hal in konden stappen.

'Nancy, ik heb boven alles klaargelegd,' voegde hij eraan toe.

Ik knikte, terwijl ik bedankt mompelde.

Voor het concert was ik begonnen met het verven van de muren van Myley haar kamer. Ze had mijn tekeningen altijd al mooi gevonden, en sinds een paar jaar was ik begonnen met schilderen. En om nog steeds hoop te houden, ging ik gewoon verder met de kamer. Gedeeltelijk ook om er een verrassing van te maken wanneer ze terug komt. Ik moet mezelf elke keer weer dwingen om 'wanneer' te zeggen, in plaats van 'als.'

'Ga je meteen of kom je eerst thee drinken?' vroeg mijn moeder.

'Ik ga maar vast, ik heb net een leuk idee, en ik wil het uitwerken voordat ik het vergeet,' zei ik glimlachend. Myley had tegen me gezegd dat ik mocht doen wat ik wou, en ik wou het gewoon zo mooi mogelijk maken. Mensen zeggen dat de kamer spreekt over de persoon die erin leeft. Als dat zo is, wil ik dat de schilderijen en muren spreken over hoe Myley haar karakter is. Ook omdat ze dat zelf niet kan zeggen. 

Nico en mijn moeder knikten, en ik liep naar de trap, legde mijn hand op de houten trapleuning, en begon de toch naar boven. Het was niet een lange trap of zo, maar elke keer als ik naar Myley haar kamer liep leek het een eeuwigheid te duren voordat ik de trap op was, de overloop over gestoken was, en haar kleine halletje door was naar haar kamer. Het leek zelfs twee uren te duren voordat ik mijn hand op de deurkruk legde, die naar beneden duwde en de deur open duwde. En elke keer weer werd ik teleurgesteld door de lege kamer.