The Heartthrob That Can't Walk

Chapter 3

I massage my nose bridge. She’s o fucking noisy! Pakiramdam ko mababasag ang eardrums ko sa kaniya. We’re heading to our classroom and she’s pushing me again. Hindi marunong sumunod, daig pa elementary student.

“Nag baon ako ng sandwich, mamaya doon tayo kumain sa garden.” Naka ngiti niyang sabi.

Syempre wala akong choice. I saw Brian’s eyes turn into daggers when he saw us. I really wonder kung anong nagustuhan niya sa babaeng ‘to. We stayed on our seat. I starred at her and try to find something interesting and other stuffs. Maybe her straight hair? I sigh, this is nonsense.

We’re in the middle of discussion when my eyes accidentally landed on the alien’s hand. It’s on Pia’s thigh. Nothing new, friends with benefits I guess. They’re always like that. I shook my head and continue to notes important information.

“Stanlly, pahiram correction tape.” I heard her. I push it to her side. I saw band aid on her fore and pinky finger. Anong katangahan nanaman kaya ang ginawa nito?

“Bakit ang tahimik mo?” she asked.

“Bakit, kailangan ba maingay ako?” sarkastiko kong tanong. Ngumuso lang siya at bumalik sa pag susulat.

On our next subject it’s more on recitation. I notice that Mr. Samban always call Shane.

“Stanlly, anong sagot? Baka tawagin nanaman ako.” para na siyang iiyak.

“Bahala ka dyan.”

“Ms. Deguzman!” our prof shout her name.

“Sir…umm, hindi ko po alam ang sagot.” Naka yuko niyang pagamin.

“Kasama ka sa mga maiiwan at mag tatake ng quiz.”

Niligpit ko ang mga gamit ko. I passed the quiz. Sa sobrang strict ni sir ay ang mga mababang score pinapaiwan at pinapaulit niya. I can say that Shane is not really smart, but she can pass our lessons aside from math related.

“Hindi tayo sabay mag lulunch,” ngumuso siya, “pero kainin mo ‘tong sandwich na ginawa ko.” Inabot niya saakin ang pink na lunch box.

Hindi ko siya sinagot at lumabas nalang. I stop my wheelchair for a moment. Binuksan ko ‘yon at tinapon sa basurahan ang laman, tsaka itinago ang lalagyan sa bag. Easy.

I push the button of my wheelchair. Nang makarating sa cafeteria ay umorder ako ng chicken fillet. I don’t eat that much, madalas ay hindi ko nauubos ang pagkain ko. My mother always complain about it. Sa bahay lang ako malakas kumain. Pero sa school hindi, hindi ko gaano gusto ang timpla nila ng pagkain.

Nag palipas ako ng oras sa garden habang nag babasa ng libro. I love it, it’s quite free from stress. Unlike when that girl is around, pakiramdam ko anytime pwede ako mamatay sa kunsomisyon.

Pumasok na ako sa pang huling subject ngayong araw. She’s late for 30 minutes but our prof didn’t mind. My forehead creased when she sit in front and not beside me. Okay? At least I’ll have peace of mind.

The girl beside her try to start a conversation but she just nodded. Ang ingay ingay niya pag ako ang kasama tapos sa iba ganyan siya? Sinasadya niya bang maging makulit pag ako ang kasama? 

Ang akala ko ay nauna na siya saakin. Ngunit naramdaman ko ang prisensya niya, she’s behind me walking slowly. Pinagalitan siguro ‘to ng prof. I don’t care bahala siya dyan.

Hanggang sa bahay ay hindi pa rin siya nag sasalita. Even Mr. Tori is confuse about her actions. Ano akala niya, may susuyo sa kaniya kasi malungkot siya? Huh, she wish.

Pumasok ako sa kwarto at nag bihis. I reach my bed and tried my best not to fall and I succeed. Mayroon akong parang hospital table, ‘yong kinakainan ng pasyente habang nasa kama. Pinatong ko doon ang laptop. I start doing my homework and research. Malapit na rin namang mag gabi.