Unexplainable thing called Love (LS1)

Chapter 6: Superman, or not.

Chapter 6: Superman, or not.

"Uwi na po ako, Mang Bugart" paalam ko sa  Security  Guard  ng Shop. Sinigurado ko munang naka lock ng maigi ang glass door bago ngumiti  kay Manong guard  at nagpaalam.

"Mag ingat ka Hija ah! Huwag kang dadaan  sa madilim!"  rinig kong pahabol na bilin ni Mang Bugart. Patalikod akong naglakad tsaka kinawayan siya.  Nakangiting kumaway naman siya pabalik.
Napatingin ako sa aking relo at nakitang alas onse na ng gabi. Kaya pala ang tahimik na ng kalsada. 

I embraced myself when the cold breeze of the night pass through. Sighing, I continue to walk. Buti nalang walking distance lang ang shop at ang bahay namin. Di na mahirap dahil  along the way lang din sa iskwelahan ko.

I needed to go to the Shop after school to check if everything is fine because Ate Mika had some errands  to do. Eh 4:30 pm lang naman natapos yung class ko kanina di nilubos lubos ko na sa  shop at tumulong na rin.

At ito nga ako at pauwi na. Supposedly, 10 pm ang closing period ng shop pero may mga papeles pa akong inayos na kanina lang dumating. It was about a Busines proposal of a certain Bookstore who wants to have a Café Bookshop as another branch for their Business. I  looked into it and studied every angle. The Pros and Cons. I'll just say my opinion about it to ate and kuya if given a chance. After all, we all share our opinions when it comes to our small family Business, even at my young age.

Napahugot ako ng hininga ng nakitang mapapadaan ako sa isang madilim na iskinita na napapaligiran ng mga tambay na umiinom, naninigarilyo at naghihithit at ang mas nakakatakot pa ay may nag rarambulan pang isang gang!

pero syempre joke joke lang yun noh. Ang Boba ko naman kung dadaan ako sa ganun ka delikadong lugar.

Pero seryoso, dadaan talaga ako sa madilim na iskinitang ito. Napatingala ako ng makitag biglang umilaw ang poste pero namatay rin. Ano ba yan! Punder na naman ata tong ilaw ma to. Kainis naman!

At kung minamalas ka nga naman. Mas mabuti pa siguro kung sa isang magulong iskinita nalang ang dinaanan ko tulad nalang ng sinabi ko kanina kaysa naman ditong tambayan ng mga Asong kalye!

Sht na malagkit! ano to? Parade ng mga asong ulol?

Wala na akong ibang madadaanan pa bukod dito. So I was left with no other choice but to pass this way para maka uwi.

I was silently praying and biting my tongue as hard as possible while carefully passing sa mga aso. May nakapag sabi kasi sakin na hindi ka daw aanuhin ng aso kung kakagatin mo ang dila mo. So 'yun ang ginawa ko. At mukhang effective naman.

Napapikit ako ng mariin at napamura sa isip ko ng isang malutong na TANGINA!

eh pano ba naman. Nakatapak ako ng isang candy wrapper. Matalas pa naman ang hearing sense ng mga aso. Napatingin ako sa natapakan ko.

Curse you Snow bear wrappeeeeer!

Pahamak ka! paborito pa naman kitang candy!

Sa sisi ko sa wrapper ay di ko namalayang pinalibutan na pala ako ng mga aso.

Lord, tulungan niyo po ako. Maawa kayo kay ate Mika. Wala na siyang gigisingin tuwing umaga. Pati si Kuya Shiro, wala ng maninirmon sa kaniya pag nambababae siya pag nawala ako. I was silently praying that.

I tried to shout for help. Malay mo may tao pa sa paligid diba? yeko ar na kung sino man jan. Kahit magnanakaw, killer, rapist o kahit sino, basta ba matulungan lang ako. Pero syempre joke lang yun, lord.

Palapit ng palapit ang mga aso. Kaya napapikit nalang ako. After a minute,may narinig akong parang may nahulog. And before I could even open my eyes, hawak hawak na ng isang lalaki ang kamay ko habang tumatakbo.

Napadpad kami sa play ground sa park. Tumingin siya sa likuran niya at nakita naming paparating na ang mga humahabol saming zombie este aso pala. Kaya hinigit ko ang kamay niya paakyat sa isang Monkey Bar.

I was catching my breath the time I got to the top, so was he. Oo he. Lalaki ang sumagip sakin at nakatalikod kami sa isa't isa. I thanked him at humarap sa kaniya kaso nakatalikod parin siya. I smiled widely at him nung humarap siya at parang may narinig akong kumanta sa kanta ni Moira Dela Torre na Tagpuan.  Pero yung huling linya lang ng chorus.

At tumigil ang mundoooooo

My eyes widen and so is my jaw literally dropped ng mapagtanto ko kung sino ang tao ang nagmistulang si Superman ko sa mga asong ul*l na yun.

"IKAW?!" I ask unbelievably. Grabi! Can't this day get any worst?

"Yeah. Got a problem with that?" He answered with a smirk.

"What are you doing here? Don't tell me your stalking me, you Perv!" sigaw ko sa kaniya. Lumayo ako ng bahagya kay Kris at baka kung ano na namang ka gaguhan ang gawin sakin.

"Hah! Dream on lady! baka ikaw nga jan ang sumusunod sakin eh. Come on, is that really how desperate you are? If you must know, I don't give second chances. Ikaw ang nagpakipot kanina." he said, arrogantly. Sarap ipalapa sa aso! Kainis!

"Excuse me, Mr. Elizalde. But don't you think your being too conceited. Kindly lessen your arrogance, its not really healthy for a stupid person who thinks I have a CRUSH on, like YOU! Oh, kindly mark the sarcasm on that." I rolled my eyes.

"Oh really Ms. Montefalcon. If I'm stupid, well as you said awhile ago. What would be the perfect term for a girl who tried to pass a street full of dogs. Dumb , perhaps"

Ngumiti pa ang loko. I gave him a death glare.

I have to compose myself from hitting the face of this ugly perv. Umalis narin naman ang mga aso kaya bumaba na ako.

Akmang aalis na ako nang pigilan niya ang kaliwang braso ko.

"What?" iritang tanong ko naman. Kasi naman, gabing gabi na. Inaantok nako.

"Hatid na kita" naka ngiting saad naman niya. Bakit ba to ngingiti ngiti. Nakaka banas tignan. Aish!

"And now you're being gentleman eh? Thankyou, but no thanks." at tumakbo na ko agad, leaving him there. Malapit na rin naman ito sa bahay ko kaya hindi narin ako nangamba.

My ghad! So much for thinking him as my Superman. Or  not.