@yorgunluguyitenlerin
Dostluk nedir, biliyor musunuz? diye sordu.
Evet, diye yanıtladı çingene kızı;
kardeş gibi olmaktır, tıpkı elin iki parmağı gibi iç içe geçmeden birbirlerine dokunan iki ruh gibi.
yaklaşık beş yıldır, inandığım, yaşadığım şeyi bizzat ben eleştiriyorum. aynı düşünceyi paylaşanlar hedef olduklarını sanıyor ve bana çok güceniyorlar; ama hayır, ben kendimle savaşıyorum, kendimi yok edeceğim ya da yeniden doğacağım, hepsi bu.
ölmek
yazgının ölümcül ışığı altında, yararsızlık göz önüne serilir. durumumuzu koşullandıran kanlı kesinlikler karşısında hiçbir ahlak, hiçbir çaba deneyime dayanmayan bir düşünceyle haklı çıkarılamaz.
tek bir felsefe sorunu,
gerçekten önemli olan bir tek felsefe sorunu vardır, intihar. yaşamın yaşanmaya değip değmediği konusunda bir yargıya varmak, felsefenin temel sorusuna yanıt vermektir. gerisi, dünyanın üç boyutlu olup olmadığı düşüncenin dokuz mu yoksa on ulamı mı bulunduğu, sonra gelir. oyundur bunlar...
adalet ve vicdan
bir toplumda adalet/vicdan duygusu sarsıntıya uğramaya başlayınca; bireyin özgürlüğünden, yaşama inancı ve sevginin yüceliğinden, kardeşlik bağlarının kutsallığından gibi sözlerin ne kadar boş, içi boşaltılmış kuru birer söylem olduğunu daha iyi anlıyorsunuz. bu anlamda, duyguların kabuk bağladığı bir sürece girer; toplumu siyahlar-beyazlar ayrımında kendi “doğrular”ıyla savaşmaya itersiniz.
sonra çekildim bir kenara,
seyrettim bütün olup biteni...
baktım kimde ben ne kadarım,
kim ben de ne kadar kalmış diye...
ve geçen ömrüme bir damla gözyaşı akıttım;
yarısı “adanmışlıkla” geçmiş
diğer yarısı “aldanış” ile.
herhangi bir işle uğraşmadığım zaman düşüncelerimden korkuyorum
seyahat etmek her an doğup ölmek gibidir.
seyahat etmek her an doğup ölmek gibidir. belki de yolcu bu değişen ufuklarla insan yaşamı arasında bir yakınlaşma yapıyordu. hayatta birçok şey bizden kaçmaktadır. gölgeler aydınlığı kovalar. insan bakar, koşar durmak ister, el uzatır lakin geçenleri yakalayamaz. her olay bir yol kavşağı gibidir. birden insan kendisini yaşlanmış bulur, her yer kararmıştır. bizi sürükleyen hayatımızın, kara atı, birden durur ve peçeli, bilinmeyen birinin atının gölgelerde süzülerek uzaklaştığını dehşetle görürüz.
amma da mutlu olunur!
mutlu olmak kadar korkunç bir şey yoktur aslında. amma da mutlu olunur! sanki hayatta tek amaç budur, mutlu olmak! bunun yanında yapılması gerekenler kolayca unutulur.
zalimlerin çarkı, cahillerin çalışmayan kafalarıyla döner.