Juli

İnsanın hayatta sahip olabileceği en büyük mutluluk kendisini seven ve sahiplenen bir anne babasının olması bence. Gerisi boş. Ailede o en temel sevgiyi alamadığında. Ya da ebeveynlerden sadece birinden aldığında hep eksik hissediyorsun. Asla geçmiyor asla yeri dolmuyor. Diyorsun ki olsun şöyle böyle filan ama yok gün geliyor tekrar tekrar yüzüne vuruyor gerçekler. Bir insanın ne parasını, ne güzelliğini, ne eşini ne çocuğunu filan kıskanıyorum. Ama gerçekten baba sevgisi görmüş insanlar böyle yarama tuz basıyorlar resmen. Diyorum ki ondan böyle diyorum ki ondan böyle yani. Gerçekten hayata kaç sıfır geriden başlıyorsun bilmiyorum. Ne diyeyim yorgunum sadece çok yorgunum.

Sol bacağım çok kötü şişti. Zonkluyor böyle. Allahtan merdivenden yuvarlanmadım yoksa kafamı ya da belimi filan kırardım. Hayır hasenat filan daha çok yapayım ben. Daha çok dua edeyim valla Rabbim korudu yine

Ben bu sakatlıkla nasıl bu yaşa geldim ya gerçekten inanmıyorum artık

Benim böyle ayrı ayrı içimden geçirdiğim salak saçma düşünceler neden hep beni buluyor anlatsam kimse inanmaz bana. Ama bendeki bu şans çok başka gerçekten.

Belki bu kadar geç fark etmeseydim çok daha farklı bir hayatım olabilirdi. Ama fark ettiğim için şükür ediyorum cidden. Kendimle ilgili anlayamadığım birçok şeyin sebebini bulmak 
          yeni bir kapı araladı ama sorun şu ki şimdi bu bilgi ile ne yapacağız? Doğuştan gelen bir şey çünkü. Kalıtımsal bir hastalık gibi.

Bir kere bir konuda aptalca bir özgüvenle %100 emin olayım ne olur

Kafamın içi hep sisli hep belirsizlik hakim ve bu çok canımı sıkıyor artık 

Gerçekten ama gerçekten asla net değil kafam ve bu durumdan bıktım

Ben niye böyleyim ya

Allahım olur mu olmaz mı? Hayır mı şer mi ben çıldırmak üzereyim çünkü