Eysa

17;
Karanlığın izleri vardı her sokak başında...Evin bütün odaları karanlık ve rutubetti ama en çok zihnim karanlıktı  ve paslıydı...Geçmişim peşimi bırakmıyordu. Arada işittiğim çığlıklarım, hepsini hissedebiliyordum. Hitaben geçmişti ama geçmemişti. Ne kadar uzak olsada yakınımdaydı karanlığım, hissedebiliyordum. Ellerime baktım pislik içindeydi ama karanlığın ortasında ben bile görünmüyordum. Hayatı boyunca görünmeyen bir kız on yedi yaşından sonra görünsede bir farkı olmayacaktı...