-

günler bir türlü denkleştiremediğimiz cümleler gibi öylece çekip gidiyor. insan, belli ki hep yarım kalacak olan bir şarkı, kapanmayacak olan bir hesap. içimiz, durmadan ürkütülen bir kuş gibi, ne konacak bir yer bulabiliyor, ne uçup arkasına bakmadan gidebiliyor.

"bir karga bir kediyi öldüresiye bir oyuna davet ediyordu,
            hep böyle mi bu?
            bir şeyden kaçıyorum bir şeyden, kendimi bulamıyorum dönüp gelip kendime yerleşemiyorum, kendime bir yer edinemiyorum, 
            kendime bir yer..
            kafatasımın içini, bir küçük huzur adına aynalarla kaplattım, ölü ben’im kendini izlesin her yandan, o tuhaf sır içinden!
            paniğini kukla yapmış hasta bir çocuğum ben
            oyuncağı panik olan sayın yalnızlık kendi kendine nasıl da eğlenir.
            niye izin vermiyorsun yoluna kuş konmasına
            niye izin vermiyorum yoluma kuş konmasına
            niye kimseler izin vermez yollarıma kuş konmasına?
            'öyle güzelsin ki kuş koysunlar yoluna' 
            bi çocuk demiş."

"her hamlesi bir tabut şimdi bakışlarının
            yıkayıp kefenledin; mehtabına gömüldüm."