*sahraf*

          
          Gökyüzüne bakınca ruhu nefes alan kızın, gökyüzü gözlü sevdiği.*
          
          

          
          "Nefesim gözbebeklerine bağlıymış meğer; bilemedim bir başkasına baktığında öleceğimi."
          
          

          
          "Ruhunu ruhuma sarışına alışmışım. Sen giderken ruhumu da götürünce yapayalnız kaldım."
          
          

          
          "Bizi sen kurtar bu cehennemden."
          yanıp da küle dönüşmeden.
          
          

          
          "Bütün ışıklar sönük kalır ışığının yanında." dedi. 
          
          Yüzüne döndüm ve güldüm.
          
          "Işığımı söndürseler bile, ben hep parlarım sana, senin yansımanla." dedim.
          
          Güldü. Ben de gülüşünde öldüm.
          
          

          
          "Yalnızlık Allah'a mahsustur." diyorsunuz ama insanları yalnızlığa sürüklemek için elinizden geleni ardınıza koymuyorsunuz.
          
          

          
          Hayatta en acı şey, hayal ettiğin her şeyin başkalarına nasip oluşunu izlerken senden hep bir şeyler aldığını fark etmekmiş.
          
          

          
          Ardına bakmadan çekip gittin ya şimdi,
          Bana yine rüyalarımla sevmek kaldı seni.
          
          

          
          Benim parmaklarım koşup koşup da, sana yetişemeyince bile durmayı düşünmemişken; nedir senin bana yazmaktan alıkoyan sebeplerin?
          
          

          
          Bu gece rüyamda, benim üstümden bir başkasına söylenen bir söze şahit oldum.
          
          "Haritada iz kalmamış sen hala yol arıyorsun."
          
          Bir insan, rüyasında özlü söz görme evresine nasıl geçebilir?!
          Ya da, benim buradan bir anlam mı çıkarmam gerekir?