Çirkinleşiyorum. Lekelerim artıyor ve tümseklerim. Ve çukurlarım. Sadece fiziksel bir çirkinlik de değil bu. Ruhsalda. Zihnim duman altı. Önümü göremiyorum. Attığım adımları göremiyorum bu yüzden. Bu benim suçum mu? Dumanı engelleyememek benim suçum mu? Yürüdüğüm yollar yarılmış; dost bildiğim yollar düşman olmuş içine düşüyorum. Dilimden zehirli sarmaşıklar uzanıyor, kökünü kurutamıyorum. Aksine, yine ve yeniden kendi yaşlarımla suluyorum onları. Beni zehirleyen kökü yine ben besliyorum. Bir fırtına da alabora olmak üzereyim yüzümü güneşe dönmem gerekirken fırtınaya doğru yüzüyorum; güneşten önümü göremediğim için.