@siirlergibi
"Hayatımda ilk defa yarına ümitle bakıyorum, içimden bir ses durmadan, bir gün her şey düzelecek diyor. Evet, bir gün her şey düzelecek, buna inanıyorum artık. Bu dev çaresizlikler, bu kahırlı özlemeler bir gün yerlerini mutlu bir beraberliğe bırakacaklar. Günün her saatinde senden uzakta olmanın acısını bir kurşun yarası gibi hissetmeyeceğim yüreğimde. Bir gün yalnız senin yanında, senin yakınında olmanın sevinci yetecek bana. O zaman hiç ayrılmayacağım senden."
"Hadi gülümse bulutlar gitsin
İşçiler iyi çalışsın, gülümse
Yoksa ben nasıl yenilenirim
Belki şehre bir film gelir
Bir güzel orman olur yazılarda
İklim değişir, Akdeniz olur, gülümse.
Sazlarım vardı, ırmaklarım vardı çok
Çakıltaşlarım vardı benim.
Ama sen başkasın anlıyor musun?
Tut ki karnım acıktı, anneme küstüm;
Tüm şehir bana küskün.
Bir kedim bile yok anlıyor musun?"
"Şimdi belki benim gibi ölesiye yalnızsındır.
Uçan kuşları gözlemektesinidir tek başına,
Çamların yeşiline dalmış gitmiştir gözlerin.
Radyo dinliyorsundur ya da susarak.
Bir kitabı okumaya çalışıyorsundur kim bilir?
Mahpus gibi tutsak gibi belki köle gibi,
Yarını olmamak gibi bir duygu içindesindir.
Belki de kendini bağışlamıyorsundur
Benim hiç bilmediğim bir şeylerden ötürü.
Kırık trenler gibi öylece kalakalmışsındır.
Kalkıp gidip çekirdek almayı düşünüyorsundur
Ya da uyumak istiyorsundur her şeyi unutmak için.
Belki sen de benim gibi ölesiye yalnızsındır."
Sonsuz güzellikte bir aşk düşünüyor olabilirsin.
Belki de anılarını deşiyorsun bir olmazı.
Bir açmazı derinden derine kurcalar gibi..
Bir kahve içmeyi bir elma yemeyi kurarak,
Saatine bakıyor olabilirsin uykulu gözlerle.
Çocukların oyununa dalmış gitmiş olabilirsin.
“Bugün senden uzak oluşumun bir mecburiyetten ileri geldiğini bilmiyor musun? Bundan dolayı bu mecburiyete, hayata, her şeye lanet ettiğimi bilmiyor musun? Senden ayrıldığımdan beri herhangi bir insanla ne hissi ne de cinsi, en ufak bir alakâm olduysa dünyanın en aşağılık adamıyım. Ayrıca böyle bir şey olmasını da istemedim, istemeyeceğimi de biliyorum. Tek arzum seni tekrar görebilmekten ibaret.”
“tüm sürü göç etmiş de tek başına kalmış kuş gibi kalsan da,
"Hayatta yalnız kalmanın esas olduğunu hâlâ kabul edemiyor musunuz? Bütün yakınlaşmalar, bütün birleşmeler yalancıdır. İnsanlar ancak muayyen bir hadde kadar birbirlerine sokulabilirler, üst tarafını uydururlar ve günün birinde hatalarını anlayınca, yeislerinden her şeyi bırakıp kaçarlar. Hâlbuki mümkün olana kanaat etseler, hayallerindekini hakikât zannetmekten vazgeçseler bu böyle olmaz. Herkes tâbii olanı kabul eder, ortada ne hayal sükûtu ne inkisar kalır. Bu hâlimizle hepimiz acınmaya layıkız, ama kendi kendimize acımalıyız. Başkasına merhamet etmek, ondan daha kuvvetli olduğunu zannetmektir ki ne kendimizi bu kadar büyük ne de başkalarını bizden daha zavallı görmeye hakkımız vardır."
“Gelme, diyecektim, geldin. İyi ettin geldiğine. Ner'deyiz? Bir şehir yanıyor, dikkat et.
Tutuşabiliriz,
işte ilk ateş gözlerine düştü,
sonra dudaklarına,
saçlarının arasına kıvılcımlar doldu ışıl ışıl.
Yanıyorsun, yanıyorum, yanıyoruz. Aramakla yetinsek bunlar gelmeyecekti başımıza.
Yine de memnunum, iyi ettin geldiğine.
Taş olup kalmaktansa ateş olup yanmak iyi. Ellerini ver, ellerini.
Öpüşmeye susadım. Tırnak uçlarından öpmeye başlayacağım seni.
Titreme, yanıyorsun.”
bütün girdaplar bi araya gelse varlığının derinliğine yaklaşamaz.
"bütün gece istasyonda beklemiş. 'ömer,' dedim 'gel. eve gidelim, yengen bir yemek yapsın sana için ısınsın.' baktı gözlerime öyle, kendinden geçmiş belli. 'yok abi, gelemem.' dedi, inat etti. kızdım, azarladım gözü korksun da lafımı dinlesin diye ama nâfile, yemedi. 'gelir de göremezse beni, çok içerlenir, üzülür. kıyamam, onun gözlerindeki hüznün öznesi olmayı kaldırmaz kalbim.' dedi, neyse şu bu derken aldık götürdük eve. güç bela yemek masasına oturttuk ömer'i. kafamız dağılsın diye televizyon açtık, son dakika haberi. raziye'nin bindiği tren raydan çıkmış, karşı evden bir çığlık koptu. raziye'nin annesi fadimana çığrış çığrış. ömer'in gözlerine baktım. enkaz nedir, hayâl kırıklığı nedir, amansız beklemek nedir o ân öğrendim.
"o hafta leylâ, bir insanın çekebileceği bütün çilelerin arasında, eli kolu bağlı, öylece beklemekten daha ağırı olmadığı sonucuna vardı."
raziye merhamet bozukluğu var sende, bilirim. ömer de bilir. eskiden yâr taşıyan bağrı şimdi hâr taşır oldu. en iyi o bilir merhametsizliği artık. ömer'in bağrında nice kışlar koğuşlandı, birinin eli değemedi o hâra. nice güzeller ağladı ömer'e, birinin gençliği erişemedi ömer'in bağrındaki yâra. ömer iyi bilir merhametsizliği raziye. ne kansız muallim çıktın başımıza der durur ömer.
"senden sonra çok değiştim ben leyla. o kadar değiştim ki herhalde tanıyamazsın görsen. beni seven herkesi kırıyorum, dinlemiyorum, umursamıyorum söylediklerini. bomboş yaşıyorum ben, ne söylediğimin farkındayım, ne insanların, ne sevdiklerimin... niye böyle biliyor musun? çünkü sen hep kafamın içindesin. leyla senin fikrin kafamın içinde bir hayalet gibi ve ben o hayaletle uyuyorum her gece. ne olur artık izin ver bana, ne olur yaşamama izin ver. tekrar birilerini sevmeme izin ver. ölemem ben, öldüremem kendimi leyla; babamı yalnız bırakamam. yanına gelemem leyla. çok uğraştım seni getirmek için ama yapamadım. ne olur izin ver, biraz mutlu olmak istiyorum sadece o kadar. sen yanımda ol yine, kal ama ne olur bana izin ver.