icimde bir bosluk var hic dolmayacak gibi o boslugu ne yaparsam yapayim dolduramayacagim dolmayacak ne iyilik ne de guzel bir
soz doldurmayacak o boslugu kuyu gibi bosluk kazip topragi cikardikdan sonra topragi yeniden kuyuya koysaniz bile eskisi gibi olmayacak bende ki o boslukta oyle dolmayacak.
bunu bilmek daha da acitiyor canimi sanki hic acimiyormus gibi
hissetdiklerim yetmiyormus gibi daha da kaziliyor o kuyu en dibe cokmem icin.
yuregimde bir hiss var daha once hic tatmadim bu hissi o kadar bos ki o da sanki dipte oldugumu daha iyi anlamam icin burdaymis gibi
hayat anlamsiz geliyor bos geliyor ne icin yasiyoruz ki? insanlarin yargilari altinda yasiyoruz "o ne der?" "beni elestitiler olmaz,yapamam" diyerek yasiyoruz biz hayatimizi yasamiyoruz biz
bizim olani guzel yasayamiyoruz korkuyla , endiseyle yasiyoruz.
sevgimizi gostermeye korkuyoruz halbuki korkmak cok kotu bir seydir korkusuz olmayi ogrenmemiz gerekirken korkularimizi sakliyoruz biz. biri bizi oradan vurur kalmayiz diye. biz ne yaralar aldik ne darbeler yedik hala yasiyoruz olu gibi de olsa yasiyoruz.
kan kaybediyoruz ama hala yasiyoruz. olmeyi denesek yapamayiz cunku yasamak istiyoruz ama boyle bir hayati degil.
biz hayatimizi yasamak icin korkuyoruz.
sevdiklerimizden uzakta oluyoruz onlari ozluyoruz ama dile getirmiyoruz ama getirsek belki de hersey cok daha farkli olurdu.
hayatimizda bizimle birlikte degisirdi bizim iyi olmasak bile hayat guzel olup bizi de iyilestire bilirdi en azindan. hayat bile kotuyken biz nadil iyi olalim ki?
gencligimizin kaybolusuna , elimizden kaymasina oylece bakiyoruz.
