nursema arslan

insanlar çok aptallar sıkıcılar sayelerinde bu şerefsiz dünyadan nefret ediyorum bazıları beni yoldan çıkarmaya calisiyo bazıları ise dün en yakın arkadaşları olduğumu bugün ise benim soğuk biri olduğumu bencil biri olduğumu düşündüğünü söylüyor bu nedenden ise dün kardeşi dediği kişinin bugün sadece arkadaşı olduğunu söylüyor bu gibi konuşmalara katlanamam ama doğrusu kendimi anlatacak kimsem kalmadı yani anlatsamda dinleyecek kimsem kalmadı o kadar güzel alışkanlıklarım vardi ki şu aptal insanlar yüzünden hepsini terk ettim şimdi balkonda yim gece buralar çok soğuk oluyomus onu anladım iki yıldır ilk defa hıçkıra hıçkıra ağladım sadece bi konu değil aglamamin sebebi o kadar birikmiş ki içimde nereye yada kime dökeceğini şaşırmış hep içime atmisim ağlamayı güçsüzlük olarak kabul ediyorum su an bu nu okuyanlar kendimi farklı göstermeye çalıştığımı düşünecek ama herkez farklıdır sadece bazılarının hikayeleri birbirine çok benzer benimde hikayem bu yani bu sadece fragmani devamı hiç gelmeyecek bi hikaye benim hikayenin aynısını kimse yasamamistir ama belki dünyadaki insanların yarısının derdi de benimki ile benzer ben bio ma kişiliğimi tek yazarım yaş vesayre yazmam bu kadar