Panzehir 16. bölümden alıntı ❤️
“Bana olan kırgınlığın hiç geçmeyecek değil mi?” diye sordu kaba sesinin aksine avucunun altındaki yanağımı narince okşarken.
Kehribarlarından kaçırmaya inat ettiğim gözlerimi kalbimin yenilgisine uğratarak bir kez daha yakışıklı çehresine kaldırdığımda ona haksızlık ediyormuşum gibi hissettiren bakışlarıyla karşılaşmak yüreğimi sızlatmıştı.
“Peki senin bana olan kırgınlığın bir gün geçer mi Devrim?” diye sorduğum anda ki yutkunuşunu yakalamak dudağımın kenarını acı bir tebessümle oynatınca, başımı belli belirsiz sallayarak gözlerimi yeniden kaçırmıştım.
Bakışları uzun süren bir sessizlik içinde yüzümde oyalanırken bu sessizliğin ne anlama geldiğini ikimizde çok iyi biliyorduk. Ne onun bendeki kırıkları toplamaya gücü yeterdi ne de benim onun yaralarını sarmaya artık mecalim vardı.
Burnundan sert bir nefes vererek bir anda yüzünü yüzüme yaklaştırdığında nefesinin sıcaklığını tenimde hissetmek tüm hücrelerime kadar titrememe neden olmuştu. O an adeta Devrim Ahver’in zehriyle sarhoş olan bir av kadar etkisizdim. O ise delici bakan gözleriyle tüm irademi yerle yeksan ettiğinden habersiz katran bağlayan kalbime zehrini akıtmaya devam ediyordu.
Bakışlarındaki keskinlik ve sesimdeki kararlılıkla “Tüm kırgınlıklar benim olsun Vuslat,” dediğinde kısa bir nefesim kesilir gibi oldu. Dudaklarım hafifçe aralanırken, Devrim’in kararan bakışları da anında ıslattığım dudaklarıma kaymıştı. Elini belime yerleştirip sahiplenici bir tutuşla beni kendisine yaslarken baskın sesi de kulağımda uğuldamaya devam etti. “Siktiğimin kalbinin ne hissettiği umrumda değil. Hepsiyle yaşarım ama sensiz yaşayamam.”
