luna.

sıyrılabildiğim herşeyden sıyrıldim. Daha uzağa gidebilcek kadar hafif olmak için, ama olmadı. Terk ettiğim herşeyin ağırlığı binle çarpılıp beynime yerleşti. Hafiflemek bir yana daha da ağırlaştım. Söküp attıklarım tonlarca kâbus olup döndüler bana.

İçinde ne varsa aslında dışında da o var hem yeryüzü hemde gökyüzü senin içinde önemli olan göğe bakabilmekte.

artık yorulduğumu hissediyorum. Attığım adımların yavaşladığına tanık oluyorum. Bir gün o kadar yavaş yürüyeceğim ki, duracağım. Yakında oda olucak.

bütün duyguları bilen ama bunların hiçbirini hissetmeyen birisi oldum 

herkesin ne olursa olsun hayatta kalmak için savaş verdiği bu dünyada, ölmeye karar verenleri anlamak kolay mı?

Tanrı varsa -ki ben olduğuna gerçekten inanmıyorum- insan aklının sınırları olduğunu da bilir. Yoksulluğu, haksızlığı, açgözlülüğu,yapayanlizligi. Bütün bu karmaşayı o yaratmadı mi? mutlaka çok iyi niyetlerle girmiştir bu işe ama sonuçlar tam bir felaket. Tanrı var ise bu Dünyayı erkenden terketmeyi seçen yaratıklara karşı cömert davranıcaktir,hatta bizi burda vakit harcamaya zorladığı için özür bile dileyebilir. Şimdi söyleyin bana Tanrı affedilmeyi hakeder mi? Bu kadar güzel bir Dünya'da ölmeye ittikce bizi..

Yine uzanmış bir şekilde uyuyamıyorum. Nefret edicek bir sürü şey geliyor aklıma,ama sonunda yine kendimden nefret ediyorum. Geceleri bu denli düşünmekten sabahları hep bir baş ağrısıyla günümü mahvediyorum.

sizce de çok aciz varlıklar değil miyiz?

hayattan o kadar çok bıktım ki herşey bir döngü halinde yaşanıp duruyor ve beni bu bataklıktan neyin çıkarıcagini bilmeden yaşıyorum umarım sonum çabuk gelir

bok