birazeda

Bir de baktım ki bana ait tek şey; yazmak kalmış, benden geriye... Her harf şimdi daha özgür o çocukluktan, korkmadan harcıyorum artık kelimeleri... Benden hesap soracak gibi değil de beni anlayacak gibi dökülüyorum sayfalara. Bir tek sayfalara sıkışmıyor da sığınıyor gibi hissediyorum! 
Ev, aile, eş dost... "Çok"lardan sıyrıldım zaten ama gerçekten "var" olanlar bile geç kaldı büyütmeye beni, ben şimdi kendi kendimi, yaza çize, silmekten, silinmekten de korkmadan büyütüyorum!
Ve evet, kırık camlarımı gösteriyorum hepinize... Çünkü zaten hiçkimse, O'nun kadar yıkamaz artık!