"Quis est in eo virtus dormitiva, cujus est natura sensus assoupire," Kıpırdamadan, öylece dudaklarını seyrettim. Şefkatle eğdi başını sağına doğru, belli belirsiz, silik bir tebessüm ele geçirmişti bakarken nefeslendiğim çehresini.
"Onda uyuşturucu bir erdem olduğundan, doğasından gelir duyuları uyuşturmak."
Böyle diyor, Moliere.
Uyuşturdun beni, erdemlerinin arkasına, ıslak toprakla bütünleşmiş taş parçaları arasından sızan su gibi yerleştirdiğin hazlarınla..
Manastırın temiz, ağaçlara kıyı olmuş yolunu, yanımda babanla yürüyorken, karşılacağım gencin beni tek bakışıyla, ancak ilme ve sanata duyduğum merakın bir oyuncağı haline getirebileceğini düşünmüyordum.Asık suratlı, kendince katılaşmış, Tanrı'nın yeryüzündeki hakimiyetini yaşattığını zanneden bu ihtiyarın oğlu, nasıl böylesine saf, duru bir suyun, dere boyu yalnız başına sızlanışı gibi bakabilir, dedim kendime.Masumiyetini teninden koparmak, masumiyetine susamak, kir görülen yanlarımda, bir kanun gibi koruduğun el sürülmemiş tenini öğütmek istedim."
