_Morte_

Ostatnie pożegnanie z wierszami

Mocno mnie trzyma tak zwana choroba,
która powoli odbiera mi wszystko,
nawet siłę do pisania,
a przecież to było moje  ukojenie.

Już nie tworzę wierszy, już nie mam pomysłów,
moja dusza jest osłabiona, jak już 
niegdyś niebieski kwiat z przepięknym zapachem,
który rozpływał się w powietrzu i koił umysł.

Przykro mi, moi drodzy, ale muszę odpuścić,
muszę dać sobie czas na wyleczenie,
by ponownie, z pełnym animuszem,
wrócić do pisania wierszy i rymów.

Pamiętajcie o mnie, gdyż nigdy nie zapomnę,
co dla mnie ta poezja oznaczała,
będę ciągle myślał o niej,
napiszę wiersz, jeśli mi się uda wrócić.

Jeśli jednak nowe wiersze nie powstaną,
to te, które zostawię, niech staną się moim zwierciadłem,
niech będzie to najlepsze, co zostawię światu,
jedyne świadectwo mojego istnienia.