1 ölüm,2 ölüm,3 ölüm sonrasında alışmak...
Ne kadar yanarsa yansın canın geri gelmeyecek seyler için tek yaptığın şey ağlamak olacak bu hayatta. Belki özleyeceğim, belki özleyeceksin , belki bir gece ansızın rüyana gelecek ama tekradan var olmayacak. Sevdiklerimiz bir çiçek bahçesi ve biz onlara bakmadan öldüklerinde anlıyoruz değerlerini. Çünkü insanız, çünkü benciliz, çünkü ölmeye mahkum iğrenç yaratıklarız. Elbet bir gün öleceğiz o zaman kavuşuruz belki kim bilir. Ölümü merak ederken belki gerçekten tadariz bu sefer. Ölmek, yaşamaktan bıkıp ama bir o kadar da yaşamaya aşık olmak gibidir. İstersin ama ona ulaşma fikri tüylerini ürpertir. Daha mezarını bile bilmediğin arkadaşının rüyana girmesi gibi kötüdür hayat. An'ı yaşa sevdiklerini unutma...