Sürekli açıp açıp yazdıklarına bakıyorum. Çok harf aşık oldum. Aklıma geldikçe gülümsüyorum, sanki yanaklarım istemsiz kasılıyor gibi. Kalp atışım hızlanıyor, utançtan ölecek gibi oluyorum. Herşey onu hatırlatıyor. Sevgili bile değiliz, telefondan ne mesajımız var ne konuşmamız, arkadaşım sayesinde birbirimizden haberdar oluyoruz. Okulda neredeyse hiç yan yana gelmiyoruz çünkü ikimiz de utanıyoruz ama sevgimiz asla eksilmiyor.. Ben ne ara böyle oldum, ne ara bu kadar aşık oldum!? Sadece hiçbir aksilik olmadan seneye 11 olup aynı sınıfa düşmeyi bekliyorum. Bu umut bile kalbimi hızlandırıyor. Midem bulanıyor. Uyuyamıyorum. Allah'ım lütfen herşey güzel olsun. Lütfen bu bir imtihan olmasın şu hayat sınavında. Çünkü bunu kaldıramam....