Lauren Goossens

"Iedere spier die ik beweeg doet pijn alsof mijn kanker zich tot in de laatste cel heeft verspreidt. Er is ook iets serieus mis aan mijn rug. Ik kruip in elkaar, zoekend naar warmte in het zand en wacht af tot ik terug op adem ben gekomen. Ook probeer ik te snappen hoe ik ontsnapt ben aan de dood, zeker van zo'n val, van die hoogte. Ondertussen ken ik het verschil niet meer tussen de zoute tranen van mij en het zoute water van de zee. Het verschil tussen mijn verdriet en het water."

Ik schrijf al van mijn twaalfde aan een onbegonnen werk. Een levenswerk, een droom die me al zo lang achtervolgt en meestal eindigt in nachtmerries. Het verhaal van Léa die ik compleet heb verzonnen op mijn twaalfde werkt als een vloek op me. Vandaag 19 jaar, leef ik nog elke dag met het verhaal in mijn hoofd. Het is zo'n moeilijk en gecompliceerde science- fiction. Elke dag schrijf ik aan het verhaal, omdat elke dag opnieuw een inspiratie stoot in mijn hoofd schiet. Op de trein, tijdens mijn pauzes... zelfs op school zit ik met mijn laptop voor me en tokkel ik duizenden letters per dag. Het verhaal leeft in me, en ik kan niet meer zonder. De achtervolging blijft duren, maar dat heb ik aanvaard.