DOKTORPONÇİK

İLETİŞİM:ssilver47347@icloud.com
INSTAGRAM: https://www.instagram.com/doktorponcikkk/
Hayata dair fazla hayali olan insanlardan değilim belki de sadece anı yaşamak amacım.Bu uzunluğunu bilmediğim yolda benimle yürürsen bilinmezliğin gerçekliğini beraber keşfederiz.Beni daha iyi tanıman için sana bir ipucu da hemen aşağıda ;)
Ah Chris!Bana ne yapıyordu böyle?Tüm tabularımı yıkmaya çalışıyordu!Oysa çabalıyormuş gibi durmuyordu.Sadece olduğu gibi davranıyordu.Belki de ben tabularımı yıkmasına izin veriyordum.İlişkinin yaşam süresinin uzaması onun ölümsüz olacağına işaret değildi.İlişkilerde kızlar hep böyle olmaz mıydı zaten?!Umutlu olan taraf...Daha fazlasını isteyen taraf...O şu anda kalbimdeki alev topu değildi.O elimdeki alev topuydu.Uzağa fırlatmamla elimde tutmam arasında çok fark yoktu.Fırlattığımda sadece o ateşin beni yakma zamanını ertelemiş oluyordum.Ama yine de sonucu ölümdü.Öyle ya da böyle ölecektim yanarak...
Cebimde taşıdığım sigara gibiydi.Ağzıma alıp yaktığımda ciğerimi yakarken beni rahatlatıyordu.Ondan uzak durmak zordu.Cebimde olması beni rahatlatmaya yetmiyordu.Onun dumanını içime çekmem gerekiyordu.
Cüzdanımdaki kimliğim gibiydi.O bendi,benliğimdi.Beni en iyi bilendi.çoğu yerde gerekmiyordu ama varlığı beni güvende hissettiriyordu.Gerektiği yerde onun yerini hiçbir şey tutmuyordu.
O elimdeki benim gibiydi.Beni ben yapan, herkesten farklı kılan.
O gözümdeki gözlük gibiydi.O yokken de görebiliyordum ama her şey bulanık ve anlamsız oluyordu.Herkes için fazlalık gibi görünürken benim netliğimdi.
Ona sarılmak yalnızken veya korkarken yastığıma sarılmak gibi değildi.Bunun nedeni kalbinin atması veya aldığı nefesler değildi.Bunun nedeni ona sarılırken tamamlanmış gibi hissetmemdi.
Ne o sokakta şefkat bekleyen çocuklardandı ne de ben çocuğunu iyileştirmeye çalışan bir anneydim.
O, yaralarının kabuklarını çoktan atmış izleriyle boğuşan bir kazazede,bense o izleri geçirecek basit tedavi olan kremdim.En azından istediğim buydu.