Bejb

Przypomnij sobie, cośmy widzieli, jedyna, 
W ten letni tak piękny poranek: 
U zakrętu leżała plugawa padlina 
Na ścieżce żwirem zasianej. 

Z nogami zadartymi lubieżnej kobiety, 
Parując i siejąc trucizny, 
Niedbała i cyniczna otwarła sekrety 
Brzucha pełnego zgnilizny. 

Słońce prażąc to ścierwo jarzyło się w górze, 
Jakby rozłożyć pragnęło 
I oddać wielokrotnie potężnej Naturze 
Złączone z nią niegdyś dzieło.